2 – Күңелеңдә булганны эшлә алайса, чөнки Аллаһы синең яндадыр, – диде аңа Натан.
– Бар, күңелеңдә булганны эшлә, алайса; чөнки Раббы синең яндадыр, – диде аңа Натан.
Атам Давытның күңелендә Исраилнең Раббы Алласына багышлап йорт салу теләге яши иде.
Давыт патша шулай үз сараенда яши бирде. Көннәрнең берендә Натан пәйгамбәргә Давыт: – Менә, мин эрбет агачыннан салынган сарайда яшим, ә Раббының Килешү сандыгы чатырда тора, – диде.
Әмма шул төнне Натанга Раббы сүзе иреште:
– Углым! – диде Давыт Сөләйманга, – мин Раббы Аллама багышлап йорт салырга ниятләгән идем,
аягүрә басып, болай диде: – Кардәшләрем вә халкым, тыңлагыз мине! Аллабыз аяк басасы урынны – Раббының Килешү сандыгын куяр өчен йорт салырга дигән ниятне күңелемдә йөрткән, әлеге йортны җиткерер өчен кирәк-яракларны да әзерләп куйган идем.
Аны мул фатихалар белән каршыладың, башына саф алтыннан таҗ кигездең.
Күкләр Хуҗасы Раббы болай дип әйтә: – Ул көннәрдә төрле телләрдә сөйләшүче халыклардан ун кеше, бер яһүдинең итәгенә ябышып: «Без синең белән барабыз! Чөнки Аллаһының синең яклы булуын ишеттек», – дияр.
Мәрьям янына килеп, фәрештә: – Иминлек сиңа! Аллаһының мәрхәмәтен кабул итүче син. Раббы синең белән! – диде.
Безнең белемебез дә, пәйгамбәрлек итүебез дә өлешчә генә бит,
Исраилиләр аларның юл ризыкларын кабып карадылар, әмма Раббы белән киңәшеп тормадылар.
Мин әйткәннәр чынга ашкач, кулыңнан килгәннең һәммәсен эшлә – Аллаһы синең юлдашың булыр.
Әмма Раббы Шемуилгә: – Аның тышкы кыяфәтенә вә буй-сынына карама, Мин аны читкә тибәрдем, чөнки Минем караш адәм балаларыныкыннан үзгә: адәм баласы кешенең йөзенә бакса, Раббы исә кешенең йөрәгенә күз сала, – диде.