3 Ашшур патшасы Шалманесер Һошеягә каршы сугыш ачты; Һошея аңа буйсыну белдереп ясак түли башлады.
халык өстенә сугыш гөрелтесе ябырылыр; Шалман, аналары белән бергә балаларны үтереп, Бәйт-Арбелне җимергән сыман, сезнең барлык ныгытмаларыгыз шулай җимерелер.
Хизәкыйяне тыңламагыз, чөнки Ашшур патшасы болай ди: «Минем белән солых төзегез, минем якка чыгыгыз; шул чагында һәркем үз йөзем куагының, үз инҗир агачының җимешен ашар, үз коесының суын эчәр.
Пеках патша идарә иткән көннәрдә, Исраилгә Ашшур патшасы Тиглат-Пилесер һөҗүм итте һәм, Ион, Әбел-Бәйт-Мәгакәһ, Яноах, Кыдыш, Хатсор калаларын, шулай ук Гилыгад, Гәлиләя, Нәптали җирләрен басып алып, халкын әсирлеккә Ашшурга озатты.
Берзаман Ашшур патшасы Пул, сугыш ачмакчы булып, Исраил җиренә аяк басты. Менахем исә, Пул минем яклы булсын, үзем патша булып калыйм, дигән максат белән аңа мең талант көмеш түләде.
Аннары Давыт арамиләрнең мәркәзе Дәмәшкътә үзенең сакчы гаскәрләрен калдырды, һәм арамиләр, Давытка буйсынып, аңа салым түләүчеләргә әйләнде. Давыт кайсы тарафка яу чапса да, Раббы аңа җиңү яуларга булыша торган булды.
Давыт шулай ук мәабиләрне дә тар-мар итте. Ул аларны җиргә яткырып бау белән үлчәде – өчтән ике өлешен үтерде, өченчесен исән калдырды. Шул рәвешле, мәабиләр, Давытка буйсынып, салым түләүчеләргә әйләнде.
Ул Раббы күзенә ятышсыз күренгән гамәлләр кылды, әмма үзенә кадәр булган Исраил патшалары сыман күп явызлыклар эшләмәде.
Әмма берзаман Һошея, ярдәм сорап, Мисыр патшасы Со янына үзенең илчеләрен юллаганнан соң, Ашшур патшасына елның-елында түли торган ясагын җибәрми башлады; Ашшур патшасы, Һошеянең хыянәте турында белеп, аны сак астына алды һәм зинданга япты.
И Аллабыз, олуг, кодрәтле вә дәһшәтле, Килешүгә тугры, мәрхәмәтле Аллаһы! Ашшур патшалары заманыннан алып, бүгенге көнгә кадәр патшаларыбыз вә башлыкларыбыз, руханиларыбыз вә пәйгамбәрләребез, аталарыбыз вә Синең бар халкың башына төшкән бәла-казалар аз булып тоелмасын иде Сиңа!
Минеке булуга карамастан, Оһола фәхешлек итте, үзенең сөяркәләренә, ашшурлы сугышчыларга – зәңгәр төстәге киемнәр киеп йөрүче башлык вә хакимнәргә нәфесе төште. Алар барысы да – чибәр егетләр вә атлы җайдаклар.
Алар буш сүз сөйлиләр, ялган антлар биреп, килешүләр төзиләр; гаделсезлеккә нигезләнгән хөкем, шулай итеп, сөрелгән басуда үскән агулы үләнгә охшап калды.
ә Килешүне бозганыгыз өчен, сездән үч алырмын – башыгызга кылыч булып төшәрмен; шәһәрләрегезгә кереп качсагыз да, өстегезгә үләт җибәрермен, һәм сез дошманнарыгыз кулына бирелерсез.
Андый күләмдәге көмешне Ашшур патшасына җыеп тапшырыр өчен, Исраилнең мул тормышлы кешеләре иллешәр шәкыл көмеш бирергә тиеш булды. Шуннан соң Ашшур патшасы, Исраилне калдырып, кире үз иленә кайтып китте.
Раббы һәрчак аның янында булып, Хизәкыйянең бөтен эше уңышлы барды: Хизәкыйя, Ашшур патшасына каршы баш күтәреп, аңа хезмәт итүдән туктады;
Яһүдә җиренә җәелеп, сулар муенга җитәчәк. Ашшур патшасының җәелгән канатлары җиреңне иңләп-каплап алачак, и Иммануил!»
«Ул көнне шулай булачак: Ягъкубның даны сүреләчәк, симез тәне арык булып калачак.
Чит кавемнәргә бүләкләр юлласа да, тиздән Мин Үз халкымны җыеп алырмын, һәм алар бөек патша җәбереннән җәфа чигәчәк.