9 һәм бар халык – Эфраим вә Самарея кешеләре – бу хакта хәбәрдар булачак. Алар тәкәбберләнеп, һаваланып:
Үҗәтләр, тугрылыктан ерак торучылар, тыңлагыз Мине!
Яшьләр, сез дә шулай өлкәннәргә буйсыныгыз. Һәрберегез бер-берегезгә күндәм булыгыз, чөнки Изге язмада язылганча: «Аллаһы тәкәбберләргә каршы тора, тыйнак-күндәм бәндәләренә исә мәрхәмәтен күрсәтә».
– Мич кебек кызган көн якынлашадыр; ул көнне барча тәкәбберләр вә яманнар саламдай дөрләп кабыначак, – ди Күкләр Хуҗасы Раббы, – тамырлары да, ботаклары да калмаячак.
– Сез Миңа каршы яман телләндегез, – ди Раббы. – Әмма үзегез: «Сиңа каршы без нәрсә сөйлибез соң?» – дип сорыйсыз.
Әмма шушы әйтелгәннәрнең барысы да чынга ашкач, – ә болар инде чынга әйләнеп бара, – араларында пәйгамбәр яшәгәнне белерләр.
Мисырга җәзам шул булыр, һәм алар Минем Раббы икәнемне белерләр».
Патша хәсрәтләнер, түрәләр өметен өзәр, халыкның куллары калтырар. Мин аларның кылган гамәлләренә карап җәзасын бирермен, үз кагыйдәләре буенча хөкем итәрмен, һәм алар Минем Раббы икәнемне белерләр».
Кызганып тормам Мин сине, ярлыкамам, йөргән юлларың вә әшәкелекләрең өчен җәзасын бирермен. Шул чагында Минем – Раббы, җәза бирүче Зат икәнемне белерсең.
Әнә, Иерусалимне басып алыр өчен, килданиләр шәһәр тирәли туфрак өемнәре күтәрттеләр. Инде шәһәр алыначак – кылыч, ачлык вә үләт зәхмәтенә дучар булып, баскынчылар кулына төшәчәк. Әйткәннәрең гамәлгә ашты, Син моны Үзең күреп торасың.
Үҗәт халык икәнеңне, муеныңның – тимердән, маңгаеңның бакырдан булуын белдем Мин синең.
И Раббы, Синең кулың сугарга дип югары күтәрелгән, ләкин явызлар моны күрми. Халкың өчен ашкынып-атлыгып торуыңны күреп, алар хурлыкка калсын, дошманнарыңа әзерләнгән ут-ялкының аларны ялмап алсын.
Горурлык – һәлакәткә, масаю хурлыкка илтә.
Михая аңа: – Син моны эчке бүлмәңә кереп качкан көнеңдә күрерсең, – дип җавап бирде.
Патшалык итүче Давыт йортына «Арам белән Эфраим үзара килешү төзегәннәр!» дигән хәбәр килеп ирешкәч, Әхәз патша һәм аның халкы урмандагы агачлар кебек калтыранды.
Ягъкубка каршы Хуҗа-Хаким сүз күндерде, ул сүз Исраил өстенә төшәчәк,
Эфраим сәрхушләре горурланган таҗга, Эфраимнең гүзәллеге вә даны булган, инде шиңә барган чәчәккә, уңдырышлы үзән уртасында калкып торган, халкы шәраб эчүгә сабышкан калага – кайгы!
Исраил, үзенең Бар итүчесен онытып, сарай-пулатлар корды, Яһүдә дә күп санлы шәһәрләрен ныгытуда булды, тик Мин ул калаларга ут салырмын, һәм аларның ныгытмалары, янып, көлгә әйләнер».
Эдомиләр: «Безне җимерделәр, әмма без җимерелгәнне яңадан төзербез», – дисә дә, Күкләр Хуҗасы Раббы: «Алар төзерләр, ә Мин җимерермен, һәм аларны явызлар йорты, Раббының мәңгегә ачуын чыгарган халык дип атарлар, – дип әйтер. –