3 Раббы Сионны юатачак, аның бөтен хәрабәләрен тынычландырачак, чүлләрен Гадән бакчасыдай, сахраларын Раббы бакчасыдай итәчәк. Анда шатлык вә күңеллелек, Раббыга рәхмәт уку вә дан җырлау хөкем сөрәчәк.
Лут тирә-ягына күз ташлады. Сәдүм һәм Гамура шәһәрләре Раббы тарафыннан юк ителгәнгә кадәр, бөтен Үрдүн елгасы буйлары, Согар шәһәренә хәтле, тоташтан сугарылган – Раббы бакчасын яки мул сулы Мисыр җирләрен хәтерләтә иде.
И Хуҗа-Хаким, илаһлар арасында Сиңа тиңнәр юк, кылган эш-гамәлләреңә дә ишләр юк!
Шул көнне син, Исраил халкы: «Сиңа рәхмәтләремне әйтәм, и Раббы! – Синең ачуың чыккан иде миңа, инде ул басылды, һәм Син миңа юаныч бирдең, – дип әйтәчәксең. –
Ул көнне болай дип әйтәчәкләр: «Менә бу – безнең Аллабыз! Без Аңа өметләнеп торган идек, һәм Ул безне коткарды. Ул – безнең Аллабыз! Өметебезне Аңа баглаган идек, инде безне коткарган өчен шатланыйк, куаныйк!
аксак кеше болан кебек сикергәләп йөрер, телсез кеше шатлыгыннан җырлап җибәрер, чөнки чүлдә чишмәләр бәреп чыгар, далада ташкын булып су ага башлар,
Син аларны җилгәрерсең; җил аларны алып китәр, өермә чәчеп таратыр. Шул чагында Раббы синең сөенечең булыр, син Исраилнең изге Алласы белән мактанырсың“.
Менә, Мин яңа бер эш кылам – ул хәзер гамәлгә ашачак! Күрмисезмени сез? Чүлдә юл салам Мин, коры далада елгалар агызам.
Үз колымның сүзен раслыйм, Үз илчеләрем әйткәнне тормышка ашырам, Иерусалим турында: „Анда кешеләр китереп урнаштырырмын“, – дим, Яһүдә калалары турында: „Алар яңадан төзелер, хәрабәдән калкып чыгар“, – дим,
Әй күкләр, сөенегез-гөрләшегез! Әй җир, шатлан! Әй таулар, куанышып җырлап җибәрегез! Чөнки Раббы Үзенең халкына юаныч бирде һәм җәбер-золым күргәннәргә шәфкать кылды».
Җимерелеп бушап калган идең син, җирең таланган иде. Хәзер инде, Сион, халкың күплегеннән синдә кысан булачак, ә сине талаганнар синнән китәчәк.
Раббы болай ди: «Күңелемнең хуш чагында Мин сиңа җавап бирермен, котылу көнендә сиңа ярдәм итәрмен. Илне тергезү, ташландык биләмәләрне янә өләшү өчен, Мин сине саклармын; син – халкым белән төзегән килешүнең билгесе булырсың.
Раббы әйтә: «Мин, Мин Үзем – сезнең Юатучыгыз! Үлемле адәм углыннан, үләндәй шиңә торган бәндәдән нигә куркырга сезгә?
Сөенечле җыр җырлагыз, Иерусалим хәрабәләре, чөнки Раббы Үзенең халкына юаныч китерде, Иерусалимне йолып алды!
Раббыда мин зур сөенеч табам, Алламда җаным шатлыклар кичерә, чөнки Ул мине котылу киемнәренә киендерде, җиңү япанчасына төрде. Мин – башына такыя кигән кияүгә, зиннәтләре белән бизәнгән кәләшкә охшап торамын.
Минем эшемә карап, гомер бакый шатланыгыз вә сөенегез: Иерусалимне – сөенеч каласы, ә халкын шатлык чыганагы итеп бар кылам!
Хәле киткәннәргә Мин – су, алҗыганнарга ризык бирәчәкмен».
Син Гадәндә, Аллаһы бакчасында идең, киемнәрең төрле асылташлар – кызыл якут, топаз, зөбәрҗәт, хризолит, ахак, яшма, зәңгәр якут, фирәзә вә берилл белән бизәлгән иде; бу асылташларның кыса вә киергеләре алтыннан оста итеп эшләнгән, син яратылган көндә алар әзерләп куелган иде.
Кешеләрегезне һәм мал-туарыгызны арттырырмын – алар үрчерләр, ишәерләр. Әүвәлгечә синдә күп кеше яшәр, һәм элеккегә караганда да сезгә күбрәк игелек кылырмын. Шунда Раббы икәнемне белерсез.
„Чүлгә әйләнгән бу җир хәзер Гадән бакчасыдай булды; җимерелгән, бушап калган, ташландык шәһәрләр ныгытылды, аларда кешеләр яши башлады“, – диярләр.
Алар алдыннан – көйдергеч ут, артларыннан ялкын дөрлидер. Моңарчы Гадән бакчасы булган җирләр, алар узганнан соң, вәйран булып кала. Алардан һичкем котылмас!
Күрмәгән килеш сез Гайсә Мәсихне яратасыз, хәзер күрмәсәгез дә, Аңа иман итәсез һәм иманыгызның максатына, җаныгызның котылуына ирешеп, әйтеп бетергесез һәм ифрат зур куаныч белән шатланасыз.