2 Иерусалим белән ягымлы сөйләшегез, игълан итегез аңа: „Синең михнәтле тормышың тәмамланды, гаебең йолынды, барлык гөнаһларың өчен Раббыдан җәзасын икеләтә алдың“, – дип әйтегез».
Ягъкубның кызы Динә егетнең күңелен яулап, Шәкем аңа тәмам гашыйк булган иде. Шуңа күрә ул кызга ягымлы мөгамәлә күрсәтергә тырышты.
Раббыга хезмәттә уңганлык-осталык күрсәткән барлык левиләргә Хизәкыйя йөрәккә ятышлы сүзләр әйтте. Халык җиде көн дәвамында бәйрәм ризыгы ашады, татулык корбаннары китереп, ата-бабаларының Раббы Алласына шөкрана кылды.
Әй тәкъва җаннар, Раббыга сөенечле җырлар җырлагыз! Аны данлау – күңеле саф булганнарның эшедер.
Мин көн саен Сиңа ялварып дәшәмен – кызган мине, и Хуҗа-Хаким! Җаным Сиңа юнәлгән – тугры колыңның күңелен сөендер!
Елау вакыты бар һәм көлү вакыты бар; сызлану вакыты бар һәм бию вакыты бар.
Шул көнне син, Исраил халкы: «Сиңа рәхмәтләремне әйтәм, и Раббы! – Синең ачуың чыккан иде миңа, инде ул басылды, һәм Син миңа юаныч бирдең, – дип әйтәчәксең. –
Раббы сезне кайгы-газаплардан, дучар булган авыр коллыктан азат итеп тынычландырган көнне,
Үз халкы мәзбәхләрнең ташын акташны ваклагандай чәрдәкләп бетерсә, алиһә Аширә хөрмәтенә куелган баганаларны һәм хуш исле сумала-майлар көйрәтү мәзбәхләрен җимерсә, гөнаһлардан арыну билгесе шул булыр, һәм Ягъкубның гөнаһлары йолыныр.
Җирле халыктан берсе дә инде «мин хастамын» дип әйтмәс, чөнки ул халыкның гөнаһлары кичерелер.
Куркып калганнарга: «Нык булыгыз, курыкмагыз! Менә сезнең Аллагыз! Сезнең өчен үч алырга, дошманнарыгызга җәза бирергә киләчәк Ул, килеп, сезне коткарачак», – диегез.
Синең җинаятьләреңне Үзем хакына Мин, бары Мин сызып ташлаячакмын һәм гөнаһларыңны да искә алмаячакмын.
Синең җинаятьләреңне – томан, гөнаһларыңны болыт кебек куып таратачакмын. Миңа кайт, чөнки Мин сине йолып алдым», – ди Раббы.
Раббы шулай ди: «Әйе, әсир төшкәннәр көчле кешедән тартып алыныр, залимнең табышы йолып алыныр! Сиңа каршы булганнарга Мин Үзем каршы торырмын һәм синең угылларыңны коткарырмын!
Уян, уян, аягыңа торып бас, Иерусалим! Раббы кулыннан алган ачу касәсен – сине чайкалырга мәҗбүр иткән ул тустаганны – төбенә кадәр эчтең син.
ул исә безнең җинаятьләребез аркасында тәненә җәрәхәт алды, гөнаһларыбыз аркасында кыйналды. Аның җәзалануы безгә иминлек, җәрәхәтләре сихәтлек китерде.
Без барыбыз сарыклар сыман адашып йөрдек – һәркайсыбыз үз юлында булды, ә Раббы барыбызның гөнаһларын аның өстенә өйде.
Кем дә булса сиңа һөҗүм итә калса, бел: бу Миннән булмас; сиңа каршы кем генә һөҗүм итсә дә, синнән һәлакәтен табар.
Сиңа каршы ясалган бер генә корал да уңышлы булмас; мәхкәмәдә гаеп ташлаган һәркемне син кире кагарсың. Менә шундый ул, Раббы колларына тигән өлеш; Мин аларны аклармын», – ди Раббы.
Яман кеше – үзенең юлын, бозык кеше үзенең ниятләрен калдырып, Раббыга әйләнеп кайтсын, һәм Ул аңа рәхим-шәфкать күрсәтер, Аллабызга килсен: ярлыкауга Ул бик юмарт.
Шул күмерне авызыма тидереп, ул: – Менә, бу күмер синең иреннәреңә тиде, инде гаебең алынды, гөнаһларың кичерелде, – диде.
Кичергән хурлык вә мәсхәрә урынына икеләтә рәхәтлекләр алырсыз. Әйе, үз җирегездән биләмә өстенә биләмә алырсыз – шатлыгыгыз гомерлек булыр.
Баласын тынычландырган ана кебек, Мин дә сезне юатырмын – Иерусалимдә сез юаныч табарсыз.
Гаеп эшләре, кылган гөнаһлары өчен тиешле әҗерен аларга икеләтә бирермен, чөнки үзләренең җансыз потлары белән алар Минем җиремне нәҗесләделәр, биләмәмне җирәнгеч нәрсәләре белән тутырдылар.
Мине эзәрлекләүчеләр оятка калып, мине хурлыктан сакласаң иде; алар куркудан дер калтырап, мине шом-шөбһә әйләнеп узса иде; аларга афәт көне җибәрсәң, тулысынча тар-мар итсәң иде үзләрен!
Чөнки сезгә карата нәрсәләр ниятләгәнемне Мин генә беләмен, – дип белдерә Раббы. – Ниятем яманлыкта түгел, сезгә игелек кылудадыр; Мин сезне өмет вә якты киләчәк белән бүләкләрмен.
«Раббы безне аклады: әйдәгез, Сионга барып, Раббы Аллабызның бөек эшләре турында хәбәр итик!»
Әй Сион-кыз! Җинаятең өчен инде җәза тәмамлана, Раббы сине бүтәнчә сөргенгә җибәрмәс; ләкин сине Ул, әй Эдом-кыз, җинаятең өчен җәзага тартыр, гөнаһларыңны фаш итәр!
Сиңа булган ачуым кангач һәм көнчелек ярсуым басылгач, Мин тынычланырмын һәм бүтән сиңа ачуланмам.
Гакыл-зирәклеккә ия булганнарның кайберләре газапларга дучар ителер: алдан билгеләп куелган вакыт әле җитмәгәнгә күрә, әлеге сынаулар аларга пакьләнү-чистарыну, сафлану өчен җибәрелер.
Ә син, Даниил, китапның мөһерләнгән бу сүзләрен ахыр заман җиткәнчегә кадәр сер итеп сакла. Байтак адәмнәр шул авыр чорның асылына төшенмәкче булып эзләнеп-бәргәләнеп йөрер.
Ул исә: – Бар, Даниил, чөнки әлеге сүзләрнең мәгънәсе ахыр заман җиткәнчегә кадәр мөһерләнгән сер булып калыр.
Син безгә һәм безнең хакимнәргә төбәп әйткән сүзләреңне үтәдең – Иерусалимне күк гөмбәзе астында моңарчы күрелмәгән зур бәла-казаларга дучар иттең.
Инде дә Мин аны, кызыктырып, чүлгә алып китәрмен, шунда йөрәгенә ягымлы сүзләр сөйләрмен.
Ул көнне, – дип белдерә Раббы, – син Миңа „ирем“ дип дәшәрсең, бүтән инде „багалым“ дип әйтмәссең.
Чөнки әлеге вәхи киләчәктәге билгеле бер вакытка карый, һәм бу вакытның якынлашып килүе турында сөйли, алдамый; тиз генә гамәлгә ашмаса да көт син аны – һичшиксез киләчәк ул, тоткарланмаячак».
Раббы сиңа дигән хөкем карарын юкка чыгарды, дошманыңны куып җибәрде. Раббы – Исраил патшасы – синең янда: бәла-каза килер дип инде курыкмассың.
Моңа җавап итеп, минем белән сөйләшкән фәрештәне Раббы ягымлы сүзләр белән юатты.
ә менә иминлектә яшәүче чит халыкларга ачуым зур, чөнки Үз халкыма җиңелчә генә сабак биргәндә, теге халыклар Минем халкымның газабын арттыра гына төштеләр“.
Өметләрен югалтмаган тоткыннар, инде үз ныгытмагызга кайтыгыз; бүген Мин сиңа, Сион-кыз, күргән газапларың өчен икеләтә фатиха бирәчәкмен.
Ул исә аларга: – Ата Үз хакимлеге белән билгеләгән вакыт һәм мизгелләрне белү сезнең эшегез түгел, – диде. –
Билгеләнгән вакыт җиткәч исә, Аллаһы Үз Углын монда җибәрде. Углы хатын-кыздан туды һәм яһүдиләр Канунына буйсынды.
Ул ничек биргән булса, сез дә аңа шулай кайтарыгыз, эшләренә карата икеләтә бирегез. Башкалар өчен әзерләгән касәсендә үзенә ике тапкыр көчлерәк эчемлек әзерләгез.