4 Хуҗа-Хаким, хөкемен чыгарып, Үзенең утлы сулышы белән Сионны әшәкелектән арындырачак, Иерусалимдә түгелгән канны юып төшерәчәк.
И Сион кызлары! Килегез дә карагыз таҗ кигән Сөләйман патшага: никахында – иң бәхетле көнендә – әнисе кидерде аңа бу таҗны!
Кулларыгызны Миңа сузып дога кылганда, күзләремне сездән читкә алырмын; никадәр дога кылсагыз да, сезне тыңламам, чөнки кулларыгыз канга буялган.
Кулымны сиңа таба сузып, юшкыныңны селте белән чистартырмын, бөтен пычрагыңны юк итәрмен.
Көчле адәмнәр – сүс, ә аларның эшләре очкын кебек булыр: алар шулай бергәләп янып китәр, һәм аларны сүндерүче булмас.
Үз халкы мәзбәхләрнең ташын акташны ваклагандай чәрдәкләп бетерсә, алиһә Аширә хөрмәтенә куелган баганаларны һәм хуш исле сумала-майлар көйрәтү мәзбәхләрен җимерсә, гөнаһлардан арыну билгесе шул булыр, һәм Ягъкубның гөнаһлары йолыныр.
Хөкем чыгаручыга Ул гадел хөкем рухы иңдерәчәк, дошманны капкадан кире боручы сугышчыга батырлык чыганагы булачак.
Күкләр Хуҗасы Раббының ярсуы ил-җирне көйдерә: халык утка азык була, туган туганны кызганмый.
Дошманнарының яу кырын таптаган итекләре вә канга буялган өс киемнәре утка азык булачак.
Җәбер өстенә җәбер, мәкер өстенә мәкер! Алар Мине белергә теләмиләр», – дип белдерә Раббы.
Итәгенә нәҗес ябышса да, киләчәген кайгыртмады ул; аның түбән тәгәрәве коточкыч булды, һәм һичберкем аны юатмады. «Йа Раббым, күр минем газапларны, күз сал – дошманнарым тантана итә!» – ди Иерусалим.
Мин сине халыклар арасына сибәрмен, төрле илләргә таратырмын, синдә булган нәҗеслекне юкка чыгарырмын.
Чиста су бөркеп, сезне пакьләндерәм, һәм сез чистарынырсыз. Мин сезне бар булган пычрагыгыздан, барлык потларыгыздан арындырам.
Сезне һәртөрле әшәкелек-нәҗестән саклармын; икмәкле итәрмен һәм аны арттыра торырмын – сезгә ачлык кичерергә юл куймам.
Мин аларның каннары өчен гаеплеләрдән үч алырмын, кичермәм! Мин, Раббы, һәрвакыт Сионда яшәрмен».
Фетнәчел, нәҗесләнгән, бүтәннәрне изүче шәһәргә – кайгы!
Күкләр Хуҗасы Раббы болай дип белдерә: – Ул көнне Давыт йортын һәм Иерусалимдә яшәүчеләрне гөнаһ вә нәҗестән чистартыр өчен, чишмә бәреп чыгачак.
Шул өченче өлешне Мин утка салачакмын, көмешне чистарткан сыман чистартачакмын, алтынны сынаган кебек сынаячакмын. Алар Миңа табынырлар, һәм Мин аларга җавап бирермен: „Бу – Минем халкым!“ – диярмен, ә алар: „Раббы – безнең Аллабыз!“ – дип әйтер».
– Мич кебек кызган көн якынлашадыр; ул көнне барча тәкәбберләр вә яманнар саламдай дөрләп кабыначак, – ди Күкләр Хуҗасы Раббы, – тамырлары да, ботаклары да калмаячак.
Иерусалим! Пәйгамбәрләрне үтерүче һәм хозурыңа җибәрелгәннәрне ташлар атып кыйнаучы Иерусалим! Кош үзенең балаларын канат астына җыйган кебек, Мин дә халкыңны ничә тапкыр шулай бергә җыярга теләдем, әмма сез, Иерусалим кешеләре, каршы килдегез!