1 Ул көнне җиде хатын бер иргә барып ябышып: «Үз икмәгебезне ашар идек, үз киемебездән йөрер идек, тик ирсез калу хурлыгын юып төшер бездән, синең исемеңне йөртик», – диячәк.
Рахилә, йөккә узып, Ягъкубка бер угыл тудырды. «Аллаһы минем өстән кысырлык хурлыгын алды, – диде ул.
Шаул кызы Микәлнең үлгәнче балалары булмады.
Ул көнне шулай булачак: Исраилнең – Ягъкуб токымының котылып калган кешеләре үзләрен тар-мар иткән халыкка түгел, бәлки чын күңелдән Раббыга, Исраилнең изге Алласына таяначаклар.
Кешеләрне Мин саф алтыннан, Офир алтыныннан да сирәгрәк очрый торган итәрмен.
Кеше ул көнне күз карашын үзен Бар итүчегә юнәлтәчәк, күзләрен Исраилнең изге Алласына төбәячәк.
Тәкәббер бәндәнең башы түбән иеләчәк, горурлыгы тыелачак; ул көнне бер Раббы гына югары күтәреләчәк.
Адәм баласының тәкәбберлеге юкка чыгачак, кешенең горурлыгы түбәнсетеләчәк, бары тик бер Раббы гына ул көнне югары күтәреләчәк,
Берәү, үз кардәшенә барып ябышып: «Синең япанчаң бар, шуңа күрә безгә – юлбашчы, бу хәрабәләргә хуҗа бул!» – дип әйтәчәк.
Курыкма, оятка калмассың! Рухыңны төшермә, чөнки син хурлык кичермәссең! Яшь чагыңдагы оятка калуларыңны онытырсың, тол хатын булып яшәгән вакыттагы хурлыгыңны бүтән исеңә дә алмассың!
Аларның тол хатыннарын Мин диңгез буендагы ком бөртегеннән дә күбрәк итәрмен; көн уртасында егетләрнең аналарына җимерүче җибәрермен – аларны гел көтмәгәндә шом вә курку биләп алыр.
– Минем хакка моны Раббы эшләде, Ул, миңа игътибар биреп, ил алдында йөз каралыгыннан коткарды, – диде ул.
Чөнки ул көннәр – үч алу көннәре, һәм шул көннәрдә Изге язмада язылганнарның барысы да тормышка ашыр.
Андый кешеләргә Хакимебез Гайсә Мәсихнең исеме белән әмер бирәбез һәм өндибез: ризыкларын, үзләре хезмәт куеп, тыныч кына эшләп тапсыннар.
Раббы Хөннәне ана булу бәхетеннән мәхрүм иткәнгә күрә, Пениннә, көндәшенең кәефен бозып, аны гел рәнҗетеп тора иде.