6 Син Үзеңнең халкыңны – Ягъкуб нәселен ташладың, чөнки алар Шәрык халыкларының гореф-гадәтләренә ияреп киттеләр, пелештиләргә охшап сихерчелек кылырга өйрәнделәр, чит-ятлар белән аралаша башладылар.
Исраил тәхетенә утырган Ахазея Самареядәге йортының өске катыннан тәрәзә рәшәткәсе аша егылып төшеп имгәнгәннән соң: – Экрон илаһы Багал-Забубка барып белешегез әле: бу сызланулардан котыламмы мин? – дип, үзенең йомышчыларын җибәрде.
Әнә шуңа күрә Раббы бөтен Исраил нәселеннән йөз чөерде. Аларны газапларга дучар итеп талаучылар кулына тапшыра торган булды һәм, ниһаять, Үзеннән бөтенләй читкә тибәрде.
Раббыга тугры булмаган Шаулның гомере әнә шулай киселде. Ул, Раббы сүзенә колак салмыйча, үлеләрнең рухларын чакыручыга мөрәҗәгать итте, Раббының Үзеннән исә киңәш сорамады.
һәм Азария, Аса каршына чыгып, болай диде: – Тыңлагыз мине, Аса һәм Яһүдә белән Беньямин халкы! Раббыга сыгынып яшәгән чакта, Ул һәрчак сезнең юлдашыгыз булыр; әгәр Аның йөз нурын эзләсәгез – табарсыз; ә инде Аңардан йөз чөерсәгез, Ул да сездән йөз чөерер.
Шуннан Еһояда углы рухани Зәкәрияне Аллаһы Рухы сарып алды, һәм Зәкәрия, халык каршына басып: – Аллаһы болай дип әйтә: ни өчен сез Раббы боерыкларын бозасыз? Болай булса, уңышка ирешмәссез; Раббыдан йөз чөергәнгә, Ул да сездән йөз чөерер, – диде.
Шул көннәрдә мин яһүдиләрнең Ашдод, Аммон вә Мәаб хатыннарына өйләнгән булуын ачыкладым.
Чүлне Ул – мул сулы күлгә, сусыз даланы чишмәле җиргә әверелдерә.
Хатын-кыз күрәзәлек итә икән, аны исән калдырмагыз.
Әгәр сез үз угылларыгызга аларның кызларын хатынлыкка сайласагыз, аларның кызлары, үз илаһларына табынып, сезнең угылларыгызны шуны ук эшләргә мәҗбүр итәрләр.
Углым! Әгәр син якыныңа ярдәм вәгъдә итеп тә, икенче берәү хакын яклап кулың сузгансың икән,
«Әй Пелешет, сине кыйнаган таяк сынган дип сөенмә, чөнки елан тамырыннан тагын да куркынычрак кара елан чыгачак, аның токымы оча торган агулы елан булачак.
Сезгә: «Әрвахларның рухын чакыручылардан, пышылдаучы һәм әфсенләүче күрәзәчеләрдән сорагыз», – дип әйткәндә: «Халык үзенең Алласыннан сорарга тиеш түгелме соң?! Тереләр турында үлеләрдән сорыйлармыни?!» – дип җавап бирегез.
Раббы болай ди: «Чит халыклар юлыннан бармагыз, күк галәмәтләреннән алар сыман курыкмагыз.
«Мин Үз ил-йортымны калдырып киттем, Үз биләмәм Исраилне ташлап киттем, – ди Раббы. – Сөекле халкымны дошманнары кулына тапшырдым.
Тик нигә Син безне болай бөтенләйгә оныттың? Ник безне шулай озакка ташладың?
Әрвахларның рухын чакыручыларга мөрәҗәгать итмәгез, сихерчеләргә йөрмәгез, югыйсә алар сезне нәҗесләячәк. Мин – сезнең Раббы Аллагыз.
Әгәр берәү, Миңа тугры булмыйча, әрвахларның рухын чакыручыларга һәм сихерчеләргә мөрәҗәгать итә икән, Мин андый кешегә карашымны юнәлтермен – аны үз халкыннан читләштерермен.
Илегездәге калаларны вәйран кылырмын, ныгытмаларыгызны җир белән тигезләрмен.
Сихер-тылсымның тамырын корытырмын – күрәзәчеләр сездә бүтән булмас.
«Корбан китергән көнне Мин, Раббы, түрәләрне вә патша угылларын, чит халыкларга охшатып киенүчеләрнең барысын җәзалармын.
Билгам пәйгамбәрлек кылды, әйтте: «Мәаб патшасы Бәлак, мине Арам иленнән, көнчыгыштагы таулардан чакырып китереп: „Кил, минем өчен Ягъкуб токымына ләгънәт укы. Кил, Исраил халкына бәддога укы“, – диде.
Дөрес. Аларны иман итмәгәнгә сындырдылар, ә сине урыныңда иман итүең тотып тора. Шуңа күрә, борыныңны күтәрмә, киресенчә, сак бул!
Көннәрдән беркөнне пелештиләр, каһин вә күрәзәчеләрне чакыртып, аларга: – Раббы сандыгы белән ни кылыйк? Киңәшегезне бирегез, ничек итеп аны кире үз урынына кайтарыйк? – дигән гозер белән мөрәҗәгать итте.