4 Әсирләр арасында бөрешеп калырсыз яисә, үлеп, җиргә аварсыз сез! Әмма шуннан соң да Раббының ярсуы басылмас, кулын күтәреп, Ул һаман янап торыр.
Әй шау-шулы, гөжләп-кайнап торган кала! Синең һәлак булган кешеләрең кылычтан да үтмәде, бәрелештә дә үлмәде;
Һәммәсе дә, тоткыннар кебек, бер чокырга тупланыр, зинданга ябылыр һәм күп вакыт үткәннән соң җәзага тартылыр.
Аларның мәетләре күмелмичә ятып калачак, алардан авыр ис таралачак, түгелгән каннарыннан таулар юпь-юеш булачак.
Әнә шулай Раббының Үз халкына ярсуы кабынды, һәм Ул, кулын күтәреп, аңа китереп сукты. Таулар селкенде, урамнарда мәетләр тизәк кебек аунап ятты. Ләкин алай да Раббының ярсуы басылмады, кулын күтәреп, Ул әле һаман яный.
Барча җан ияләрен Ул ут вә кылычы белән хөкем итәр – Аның кулыннан юк ителгәннәр бихисап булыр.
Әмма Раббы бу халыкка каршы Рәсиннең дошманнарын күтәрер, аларны яу чыгарга котыртыр:
көнчыгыштан арамиләрне, көнбатыштан пелештиләрне җибәрер, алар авыз тутырып Исраилне ашарлар. Әмма шуннан соң да Раббының ярсуы басылмас, кулын күтәреп, Ул һаман янап торыр.
Юлбашчылары халыкны юлдан яздырды, һәм алар артыннан барганнар югалып калды.
Алар барысы да денсезләр, явызлык кылучылар, телләре ахмак сүзләр сөйли, шуңа күрә Хуҗа-Хаким халыкның яшь егетләрен хуп күрмәячәк, аның ятимнәрен вә толларын кызганмаячак. Әмма шуннан соң да Аның ярсуы басылмас, кулын күтәреп, Ул һаман янап торыр.
Уң яктан ашап баралар, ләкин ач калалар, сул яктан ашап киләләр, әмма тамаклары туймый. Һәркем үз баласын ашый:
Менашше – Эфраимне, Эфраим Менашшены ашый, икесе бергә алар Яһүдәгә каршы күтәрелә. Әмма шуннан соң да Раббының ярсуы басылмас, кулын күтәреп, Ул һаман янап торыр.
Әгәр дә инде: «Кая китик соң без?» – дип сорасалар, аларга, Раббы болай дип әйтә, диген: «Үләт зәхмәтенә дучар ителгәне авырып үлсен, кылычка дучар ителгәне кылыч астына керсен, ачлыкка дучар ителгәне ачка интексен, әсирлеккә дучар ителгәне әсир китсен!»
Әгәр дә сез үзегезгә каршы сугышкан килданиләрнең бөтен гаскәрен тар-мар итеп, чатырларда яралы гаскәриләре генә ятып калса да, һәрберсе, чыгып, бу шәһәрне яндырып бетерер иде».
Шулай булгач, тупас тукымага төренеп елагыз, үкерегез, чөнки Раббының ачу-ярсуы безне читләтеп үтмәячәк.
Балаларын тәрбияләп үстерә калсалар да, Мин аларны тартып алырмын. Эфраимнән Мин йөз чөергән көн аларга кайгы китерер!
Ачулы карашымны сезгә юнәлткәч, сез дошманнарыгыз алдында җиңелерсез – алар сезнең өстән хакимлек итәр, һәм сез шулкадәр куркак булырсыз ки, эзәрлекләүче булмаганда да качарсыз.
Әгәр Исраилнең Кыясы Үз халкыннан йөз чөермәсә, Раббылары аларны дошманнарына тапшырмаса, ничек инде бер кеше мең кешене куа алсын, ике кеше ун мең кешене качырсын?!