4 И-и гөнаһлы кавем, җинаятькә баткан халык, явызлар токымы, бозык балалар! Раббыдан йөз чөереп, Исраилнең изге Алласын санга сукмыйча Аңа аркагыз белән борылдыгыз.
Сәдүм халкы явыз холыклы һәм Раббы каршында бик тә гөнаһлы иде.
Ул, Раббы юлыннан тайпылып, ата-бабаларының Раббы Алласыннан йөз чөерде.
Үзенең патшалыгын ныгытып тәмам көчәеп җиткәч, Рехабгам, һәм аның белән бергә бөтен Исраил халкы да, Раббы кануныннан йөз борды.
Иотам, Раббы күзенә ятышлы күренгән гамәлләр кылып, һәрбер эштә атасы Уззияне кабатлады, тик атасы сыман Раббы йортына бәреп кермәде; ә халык бозык эшләрен дәвам итә бирде.
Синең алда яманлык эшләдек без, Үзеңнең колың Муса аша җиткергән боерыкларыңны, Кануның кагыйдәләрен вә карарларыңны үтәмәдек.
Явызлык кылучылардан коткар мине, канга сусаучылар кулыннан йолып ал!
Ата-бабаларның гөнаһларын безнең өскә якма, безгә тизрәк рәхим-шәфкатеңне юлла! Юкса без тәмам зәгыйфьләнеп калдык.
Шулчак Раббы Мусага: – Тиз генә түбәнгә төш, Мисыр җиреннән алып чыккан халкың бозылды! – диде. –
Түрәләрең синең – фетнәчеләр, угрылар белән бергә эш итүчеләр; аларның һәммәсе ришвәт алырга ярата, бүләк артыннан куа, ятимнең хакын хакламый, тол хатынның гозере аларга барып җитми.
Фетнәче вә гөнаһлылар исә һәлак булыр, Раббыдан йөз чөергәннәр юк ителер.
Мин Ашшурны денсез халыкка, ачуымны чыгарган кавемгә каршы җибәрәм: таласын ул аны, байлыгын тартып алсын, үзен урам пычрагын таптагандай таптасын.
Әй Сион кешеләре, сөенешеп тантана итегез, шатлык авазлары яңгырап торсын: Исраилнең изге Алласы сезнең арада, һәм Ул бөектер!»
Сине бүтән патшаларны җирләгән кебек җирләмәсләр: син үз җиреңне таладың, үз халкыңны кырдың. Явыз кешеләрнең токымы мәңге искә алынмасын!
Бичара мазлумнар Раббыдан яңа сөенечләр алыр, фәкыйрь-юксыллар Исраилнең изге Алласын телгә алып тантана итәр.
Иерусалим абынды, Яһүдә егылды, чөнки аларның сүзләре вә гамәл-эшләре Раббыга, Аның шөһрәтенә каршы юнәлгән.
«Тыңлаусыз балаларыма – кайгы! – дип белдерә Раббы. – Минем ниятләрне түгел, ә бәлки үзләренекен тормышка ашыра алар. Минем рөхсәтемнән башка килешүләр төзи, шул рәвешле гөнаһ өстенә гөнаһ өсти.
Хуҗа-Раббы, Исраилнең изге Алласы болай дигән иде: «Кире кайтып тынычлыкта яшәсәгез, котылып калырсыз. Сезнең көчегез тыныч кына өметләнеп яшәүдә. Ләкин сез моны теләмәдегез.
Алар – фетнәчел халык, ялганчы угыллар, Раббы канунын тыңларга теләмәүче угыллар.
Ә бит Ул зирәк – афәт җибәрер һәм Үз карарыннан кире кайтмас, явызлык кылучыга да, яман бәндәләргә ярдәм итүчегә дә каршы чыгар.
Кемне хурладың син? Кемне яманладың? Кемгә каршы тавышыңны күтәрдең, тәкәбберләнеп кемгә күзеңне күтәреп карадың? – Исраилнең изге Алласына!
„Курыкма, Ягъкуб-корт – аз санлы Исраил: Мин сиңа булышырмын, – дип белдерә коткаручың Раббы, Исраилнең изге Алласы. –
Син аларны җилгәрерсең; җил аларны алып китәр, өермә чәчеп таратыр. Шул чагында Раббы синең сөенечең булыр, син Исраилнең изге Алласы белән мактанырсың“.
Боларны Раббы кулы эшләгәнне, Исраилнең изге Алласы булдырганны кешеләр күрсен һәм белсен өчен, әйбәтләп карап төшенсеннәр өчен эшләрмен Мин моны».
Алар: «Ашыксын Ул, Үзенең эшен тизләтсен, шул чагында без ул эшләрне күрербез; Исраилнең изге Алласы Үз ниятен тизрәк тормышка ашырсын, шул чагында без инанырбыз!» – диләр.
Шуның өчен, ут телләре саламны ялмап алган, кипкән печәнне ялкын куырып алган кебек, аларның тамырлары корыячак, чәчәкләре, тузан сыман, җилгә очачак. Алар Күкләр Хуҗасы Раббының канунын кире кактылар, Исраилнең изге Алласы сүзен санга сукмадылар бит.
Комсызлык кебек гөнаһлары өчен халкыма ачуым кабынды, һәм Мин аларны җәзаладым, ярсып, йөземне яшердем; ләкин алар, үҗәтләнеп, йөрәкләре кушкан юлдан бара бирделәр.
Алар, дөрес гамәл кылучы халык, үз Аллаларының кануннарын ташламаучы халык сыман, көн арты көн Мине эзли, Минем юлларымны белергә тели; алар Минем гадел хөкем итүемне сорый, Аллаһыга якынаерга омтыла.
Ә сезне исә – Раббыны ташлаган, изге тавымны оныткан, Бәхет илаһы өчен табын әзерләгән, Язмыш илаһы өчен касәләргә шәраб тутырган кешеләрне –
Алар барысы да денсезләр, явызлык кылучылар, телләре ахмак сүзләр сөйли, шуңа күрә Хуҗа-Хаким халыкның яшь егетләрен хуп күрмәячәк, аның ятимнәрен вә толларын кызганмаячак. Әмма шуннан соң да Аның ярсуы басылмас, кулын күтәреп, Ул һаман янап торыр.
Син Мине ташладың, – дип белдерә Раббы, – читкә киттең, шуңа күрә Мин сиңа каршы кулымны күтәрәм һәм сине һәлак итәм, чөнки Мин сиңа шәфкать күрсәтеп арыдым инде.
Минем халкым ике яман эш эшләде: Мине – терек су чыганагын ташлады һәм су җыярга үзенә таш кыяда чокырлар ясады, ләкин алар ярылып, анда су тормас булды.
Сине җитәкләп барган Раббы Аллаңны ташлап, үз башыңа үзең бәла алдың түгелме?!
Үз явызлыгың сиңа үзе җәза бирәчәк, Миннән йөз чөерүең сине үзе гаепләячәк. Раббы Аллаңны ташлап китүнең, Миннән курыкмауның ни дәрәҗәдә яман вә ачы эш икәнлеген белеп тор! Бу – Хаким, Күкләр Хуҗасы Раббы сүзе.
И-и бүгенге буын, Раббы сүзенә колак сал: әллә Мин Исраил өчен чүл яисә караңгылык иле идемме?! Нигә соң Минем халкым: „Без үзебезгә үзебез хуҗа, без инде Сиңа кайтмаячакбыз!“ – дип әйтә?
Сөяркәләр табуда нинди оста син! Иң бозык хатын да синнән өйрәнә алыр иде.
Раббы болай ди: «Аталарыгыз Миннән йөз чөерергә сәбәп булырлык нинди гаделсезлек тапты Миндә? Алар бернигә ярамаган потларга иярделәр, шуның белән үзләре дә бернигә яраксыз затларга әверелделәр.
Исраил вә Яһүдә халкы – патшалар, түрәләр, руханилар, пәйгамбәрләр, Яһүдәдә һәм Иерусалимдә яшәүче бар кеше – үзенең явызлыгы белән Минем ачуымны чыгарды.
Бабилгә һөҗүм итәр өчен, укчыларны чакырыгыз! Җәяләрен киереп, шәһәрне камап алсыннар – беркем качып котылырлык булмасын! Аңа, эшләренә карап, әҗерен бирегез, ул ни кылган булса, үзенә дә шуны кылыгыз, чөнки Раббыга – Исраилнең изге Затына каршы баш күтәрде ул.
Чөнки Исраил вә Яһүдәне үз Алласы, Күкләр Хуҗасы Раббы, ялгыз калдырмады, гәрчә Исраилнең изге Заты алдында җирләре гөнаһка баткан булса да.
Шушы кыланмышлары белән алар үзләрен рәнҗетә, үзләре оятка кала, – дип белдерә Раббы.
Ләкин сез Мине тыңламадыгыз, сүзләремә колак салмадыгыз, киреләнеп, аталарыгыздан да яманрак кыландыгыз.
Үзенең потлары аркасында Миңа чит-ят булып китүен Исраил халкы йөрәге белән аңласын өчен, шулай эшлим Мин моны».
Барлык фахишәләргә бүләк бирәләр, син исә барлык сөяркәләреңә үзең ярарга тырышып, һәр тарафтан синең янга фәхешлек итәргә килсеннәр өчен, аларга үзең бүләк бирә идең.
Ирен вә балаларын санламаган анаң һәм кыз туганнарыңа охшагансың син. Анагыз – хитти, атагыз – амори халкыннан.
Бөтен Исраил халкы Синең Кануныңны бозды һәм, тавышыңны ишетмәс өчен, Синнән читкә борылды. Сиңа каршы гөнаһ кылган өчен, Аллаһы колы Муса канунында язылган ләгънәт-каргышлар безгә төште.
Раббыдан ваз кичкән, Раббыны эзләмәгән, Аңа сыенмаганнарны юк итәрмен».
– Инде менә сез – гөнаһлы буын – аталарыгыз урынына калып, Раббының Исраилгә каршы ачуын тагын да ныграк кабартасыз.
Хәлдән тайганнар, авыр йөктән интегүчеләр, һәммәгез дә Миңа килегез. Мин сезгә тынычлык бирермен.
Сез – еланнар һәм елан токымы! Сез җәһәннәм хөкеменнән ничек качарга уйлыйсыз?
Суга чумдырылырга дип, күп фарисейларның һәм саддукейларның килүен күреп, ул аларга: – И-и сез елан токымы! Башыгызга төшәсе Аллаһы ачу-ярсуыннан качып котыла алырбыз дигән фикерне кем әйтте сезгә?
Гөнаһлы табигать буенча фикер йөртүче – Аллаһыга дошман. Ул Аллаһы канунына буйсынмый һәм буйсына да алмый.
Әллә без Раббыны көнләштерергә телибезме? Әллә без Аңардан кодрәтлерәкме?
Җавап мондый булыр: «Бу халыкны Мисыр җиреннән алып чыкканда, Раббы, ата-бабаларының Алласы, алар белән килешү төзегән иде, ә алар ул килешүне онытты.
Раббы Мусага әйтте: – Син, үлеп, ата-бабаларың янына китүгә, бу халык, Миңа тугрылык сакламыйча, барасы җирендәге илаһларга табыныр, Мине ташлар һәм Мин алар белән төзегән килешүне бозар.
Бу хәлне күргәч, Раббының ачуы чыкты, һәм Ул Үз угылларыннан һәм кызларыннан баш тартты;
Бу кире һәм азгын буын Аның алдында бозыклыкка бирелде – хурлыкка калган бу кешеләр инде Аның балалары түгел.
Хәзер сезнең хакка кичергән михнәтләремә сөенәм. Үз тәне булган иман итүчеләр бердәмлеге өчен Мәсих газапларының җитмәгән өлешен тән газапларым белән тулыландырам.
Гөнаһлары өелеп, күккә җитте, һәм Аллаһы җинаятьле эшләрен искә алды.
Шунда алар: – Синең алда гөнаһ эш кылдык без! Үз Аллабыздан йөз чөереп, Багал сыннарына табына башладык! – дип, ялынып-ялварып Раббыга мөрәҗәгать итәләр.