1 Башым – чишмә, күзләрем яшь чыганагы булса, яуда һәлак булган бичара халкымны кызганып, көн-төн елар идем.
Күндер миңа якты нурыңны вә хакыйкатеңне – юлымнан мине әйдәп барсыннар, изге тавыңа, Синең торагыңа, җитәкләп китерсеннәр мине.
Җыелышалар да, яшеренеп, минем адымнарымны күзәтәләр – шулай җанымны ауламак телиләр.
Менә, Сибманың йөзем куакларын кызганып, мин Ягызер белән бергә елыйм; сезне, и Хишбун, и Элгале, күз яшьләрем белән чылатам, чөнки сезнең йөзем җыйгандагы һәм иген ургандагы шатлыклы авазларыгыз инде ишетелми;
Шуңа күрә: «Калдырыгыз мине, мин әче күз яшьләре түгәм; халкымның һәлакәте өчен кайгырганда юатырга маташмагыз мине!» – дидем.
Әгәр әйткәннәргә колак салмасагыз, минем күңелем яшертен генә сыктар, тәкәбберлегегез аркасында күземнән елга булып яшьләрем агар, чөнки Раббы көтүе әсирлеккә алына.
«Үз исемеңнән шушы хәбәрне җиткер аларга, Иремия: „Күзләрем яшь белән тулсын, көн-төн аксын бертуктамый күз яшем, чөнки минем бичара халкым – гыйффәтле кызым – авыр тетрәнүгә дучар булды, зур җәрәхәт алды.
Шулай, Исраилнең хыянәтчел сеңлесе Яһүдә бөтен йөрәге белән Миңа борылмады, ул Миңа кире кайткан булып кыланды гына. Бу – Раббы сүзе.
Аһ, авыртудан сызланам мин – газапларым көчледер! Аһ, йөрәгем яна, дөп-дөп кага! Тыныч кала алмыйм мин, чөнки дошманнарның быргы тавышын, сөрәнләп кычкыруын ишетәм.
«Ничек итеп ярлыкыйм ди Мин сине, Исраил?! Балаларың, Мине ташлап, ялган илаһлар белән ант итә. Мин аларның тамагын туйдырдым, ә алар уйнашлык иттеләр, өерләре белән фахишәләр йортына йөрделәр.
Әй бичара халкым! Тупас тукымага төренеп, көлдә ауна, бердәнбер углың үлгәндәй кайгыр, ачыргаланып ела, чөнки җан кыючы дошман безнең өскә көтмәгәндә килер!
Кайгым басылырлык түгел минем. Йөрәгем сыкрый, өзгәләнә.
«Тизрәк килсеннәр, күзләребездән яшьләр агарлык, керфекләребездән сулар түгелерлек итеп, безнең хакта еласыннар, – ди халык. –
Елый-елый күзләремнең егәре бетте, бөтен эчем актарыла; бичара халкымның һәлакәтен, шәһәр мәйданнарында балаларның, күкрәк сабыйларының ачлыктан һуш җуйганын күреп, йөрәгем ярыла.
Акча хакына кеше җанын кыйдылар, бурычка акча биреп, аны арттырып алдылар, янап, күршесенең хакына керделәр, ә Мине искә дә алмадылар, – дип белдерә Хуҗа-Раббы.
Алар һәммәсе дә зиначылар; камыр кабарганчы, икмәкченең утын өстәми дә янып торган миче сыман һаман дөрләп торалар.