4 ‘Раббының изге йорты шушы урында! Раббының изге йорты шушы урында! Раббының изге йорты шушы урында!’ дигән ялган сүзгә ышанмагыз!
Үзем биргән җирдән Исраил халкын юк итәрмен, Минем исемгә багышланып, Мин изгеләштергән йорттан ваз кичәрмен; һәм барча халыклар Исраилне гыйбрәт итеп, көлеп искә ала торган булырлар.
Шулай, сез үзегезне изге кала исеме белән атыйсыз, Исраил Алласына таянасыз, Аның исеме – Күкләр Хуҗасы Раббы!
Һичкем, хөкем гадел булсын, дип әйтми, үз дәгъвасын дөреслек белән якламый; буш сүзгә ышаналар, ялган сөйлиләр, явызлык белән йөкле булып, бозыклык тудыралар.
Раббы болай ди: «Күк – Минем тәхетем, Җир – аякларым баскан урындыр. Нинди йорт сала аласыз соң сез Миңа?! Нинди урын Миңа торак була ала?!
Иремия пәйгамбәр шуннан соң Ханания пәйгамбәргә болай диде: – Тыңла әле, Ханания! Раббы җибәрмәгән сине, ә син, ялган сөйләп, бу халыкны өметләндердең.
Чөнки Ахаб белән Сәдыкыйя Исраилдә бик күп кабахәтлекләр эшләде: бүтән ирләрнең хатыннары белән зина кылды; гәрчә Мин аларга һичнәрсә сөйләргә кушмасам да, Минем исемнән пәйгамбәрлек итеп, ялган сүзләр таратты. Бу хакта мәгълүм Миңа – моңа Үзем шаһиттыр», – дип белдерә Раббы.
– Барлык сөргенчеләргә, нехеламлы Шәмәгыйя турында Раббы болай дип әйтә, диген: «Мин аны пәйгамбәр итеп җибәрмәсәм дә, Шәмәгыйя сездә пәйгамбәрлек итте, сезне ялганга ышандырды;
Халкымның җәрәхәтен алар өстән-өстән генә дәвалыйлар, „Иминлек, иминлек!“ – дип сөйләнәләр, ә иминлек юк.
Шулай икән, Үз исемем белән аталган, сез ышаныч баглаган бу йортка – Мин сезгә һәм ата-бабаларыгызга биргән бу урынга – Шилоһ шәһәренә кылганны кылачакмын!
Берничә уч арпа, берничә икмәк телеме хакына сез, үләргә тиеш булмаганнарның җаннарын кыеп һәм яшәргә тиеш булмаган җаннарны исән калдырып, ялган сөйләгәнне тыңлаучы халыкны алдалап, халкым алдында Мине хур итәсез».
Биредә җитәкчеләр ришвәт алып хөкем кылалар, руханилар акча өчен гыйлем бирәләр, пәйгамбәрләр сәмән алып киләчәкне әйтәләр һәм шул ук вакытта, Раббыга аркаланмакчы булып: «Раббы безнең белән түгелме соң?! Безгә бәла-каза килмәячәк!» – диләр.
Ул көнне син, Иерусалим, Миңа каршы кылган гөнаһларың өчен оялмассың, чөнки Мин арагыздагы тәкәббер, һавалы адәмнәрне юк итәрмен. Минем изге тавымда син бүтән масаймассың.
Тәүбәгә килүегезнең ихлас күңелдән икәнен эшегез белән раслагыз. «Безнең атабыз Ибраһим бит, котылырбыз!» дип уйлый күрмәгез. Шуны әйтәм сезгә: Аллаһы әнә шул ташлардан да Ибраһимга балалар бар кыла ала.