4 Мин: «Болар – ярлы, надан кешеләр, Раббы юлын, үз Алласының канунын белмиләр, – дип уйладым. –
Ботаклар корыгач, хатын-кызлар килә дә, аларны сындыргалап, утын әзерли. Бу халык мәгънәсез булганга, Бар итүче аңа рәхим-шәфкать күрсәтмәячәк, дөньяны яраткан Зат аны кызганмаячак.
Әгәр язманы хәреф танымаган кешегә биреп: «Укы!» – дисәләр, әлеге адәм: «Укый белмим», – дип җавап бирер.
Ул халыклар мәгънәсез вә ахмак – агач потлардан киңәш сорыйлар.
«Минем халкым аңгыра, – ди Раббы, – алар Мине белми; ахмак бала сыман алар, акыллары җитми; явызлык кылырга оста, яхшылык кылу исә кулларыннан килми».
Сез ялган сүзләргә ышанасыз, әмма алардан сезгә файда булмас.
Күк кошы ләкләк тә үзенең килү-китү вакытын белә, күгәрчен дә, карлыгач та, керәшә дә туган якларына кайчан очып кайтырга икәнен белә, ә Минем халкым Раббы кушканнарны белми.
«Аларның телләре, ялган сөйләр өчен, җәя кебек киерелгән; җирдә алар дөреслек белән түгел, гаделсезлек кылып көчәеп баралар; бер явызлык артыннан икенчесен эшләп торалар, Минем барлыгымны да белмиләр, – дип белдерә Раббы. –
Мине танып белмәгәнгә, халкым юк ителер! Мине танудан баш тартканга, Мин дә сездән баш тартам, руханиларым, Аллагызның канунын онытканга, Мин дә сезнең балаларыгызны онытырмын.
сукырлар янә күрә, аксаклар йөри, махаулылар тазарына, чукраклар ишетә, үлгәннәр терелә һәм фәкыйрьләргә Яхшы хәбәр игълан ителә.