1 Раббы болай ди: «Иерусалим урамнары буйлап узыгыз, тикшерегез, мәйданнарын күзәтегез: гаделлек саклаучы, тугры берәр кеше табарсызмы икән?! Тапсагыз, Иерусалимне Мин кичерер идем.
– Мин ихлас күңелдән Күкләр Хуҗасы Раббыга хезмәт иттем, – дип җаваплады Аңа Ильяс. – Чөнки исраилиләр, Синең белән төзегән килешүне кире кагып, Синең мәзбәхләреңне җимерделәр, пәйгамбәрләреңне кылычтан уздырдылар; мин берьялгызым калдым; җанымны кыймакчы булып, хәзер инде мине дә эзлиләр.
Чөнки бөтен йөрәкләре белән Үзенә тугрылык саклаганнарга терәк булыр өчен, Раббы һаман җир йөзен күзәтеп тора. Бу юлы син акылсызлык эшләдең, шул сәбәпле хәзер сиңа каршы сугышлар бетеп тормас.
Җырчылар җитәкчесенә. Давытның мәдхиясе.
Юллары туры, гамәлләре гадел, йөрәктән чыккан сүзләре хак булган кешеләр лаектыр!
Андый кеше теле белән яла якмас, явыз ният белән дустына зыян кылмас, якыны турында гайбәт-хурлауга юл куймас.
Күп кеше үзен: «Мин хыянәтсез!» – дип ышандырырга тырыша, әмма тугры кешене кем табар?!
Хакыйкатьне сатып ал һәм аны кире сатма; зирәклек, гыйлем һәм акыл җый.
шәһәр капкалары алдында, йорт ишекләре төбендә өндәп-чакырып тора:
Торыйм әле, чыгыйм шәһәргә, урам һәм мәйданнарга, эзлим җан сөйгәнемне. Эзләдем мин аны, тик тапмадым мәгъшукымны.
Һичкем, хөкем гадел булсын, дип әйтми, үз дәгъвасын дөреслек белән якламый; буш сүзгә ышаналар, ялган сөйлиләр, явызлык белән йөкле булып, бозыклык тудыралар.
Нигә сез Минем белән дәгъвалашасыз? Сез барыгыз да Миңа каршы баш күтәрдегез! – дип белдерә Раббы. –
Хатыннары чит илаһларга корбаннар яндырганны белгән барлык ир-атлар һәм анда җыелып торган күпләгән хатын-кыз – Мисыр җирендә, Патрос өлкәсендә яшәгән бар халык – Иремиягә болай дип җавап бирде:
Мин аларны күзәтеп һәм тыңлап тордым: алар дөресен сөйләмиләр, беркем дә: „Нәрсә эшләдем соң мин?“ – дип әйтеп, үзе кылган явызлыкларга үкенми, һәркем, сугышка ташланган ат кебек, үз юлыннан чаба.
Әгәр чүлдә сыеныр урыным булса, халкымны калдырып китәр идем – алар һәммәсе дә – уйнашчылар, хыянәтчел кешеләр өере.
Әнә шуның өчен Күкләр Хуҗасы Раббы болай ди: «Мин аларны тимер эреткән кебек эретеп сынармын! Бичара халкым белән тагын нәрсә эшли алам Мин?!
Шушы җирне һәлак итмәс өчен, әлеге җир хакына алар арасыннан Мин дивар корырлык һәм Минем алга, дивар белән Минем арага басарлык кеше эзләдем, ләкин таба алмадым.
Раббы миңа әйтте: – Исраил белән Яһүдә йортының гөнаһлары бик зур, бу җир кан белән сугарылган, шәһәрдә бер тамчы да дөреслек юк; алар: «Раббы бу җирне ташлады, Раббы берни күрми», – диләр.
Ә син, Даниил, китапның мөһерләнгән бу сүзләрен ахыр заман җиткәнчегә кадәр сер итеп сакла. Байтак адәмнәр шул авыр чорның асылына төшенмәкче булып эзләнеп-бәргәләнеп йөрер.
Алар шәһәргә бәреп керәләр, дивар буйлап чабалар, йортларга үрмәләп менәләр, угрылар сыман, тәрәзәдән эчкә керәләр.
Раббы сүзенә сусап, кешеләр бер диңгез белән икенче диңгез арасында, төньяк белән көнчыгыш арасында бәргәләнеп йөрерләр, ләкин ишетә алмаслар аны!
болай диде: «Бар, йөгер, теге егеткә Раббы сүзен җиткер: „Халкының вә мал-туарының күплеге аркасында Иерусалим диварсыз булачак. Иерусалим тирәли Мин Үзем утлы дивар кебек торырмын һәм шөһрәтемнең балкышы шәһәрнең үзендә булыр“».
Хезмәтче, кайтып, бу хакта хуҗасына хәбәр иткән. Хуҗаның моңа ачуы килгән һәм хезмәтчесенә: «Бар, тиз генә шәһәр урамнарыннан һәм тыкрыклардан фәкыйрь, гарип, сукыр һәм аксакларны җыеп алып кил», – дигән.
һәртөрле явыз хәйләләрне һәлакәткә баручыларга каршы кулланыр. Алар һәлакәткә баралар, чөнки үзләрен коткара алырдай хакыйкатьне яратудан баш тарттылар.