3 Хорунаимнән илереп елаган тавыш килә: „И-и, нинди вайранлык, нинди коточкыч җимереклек!“
Менә, Дибон кешеләре, еларга дип, калку жирдәге гыйбадәтханәгә килә, Нәбу белән Медеба хакында мәабиләр үкереп-үкереп елый, һәммәсенең чәч-сакалы кырылган.
Мәаб хакында йөрәгем сызлый. Мәаб кешеләре Согарга, Эгләт-Шелишиягә качалар, елый-елый Лухиткә таба менәләр, үзләренә ябырылган афәттән Хорунаим юлында зар елашалар.
Мәабның барлык чикләрендә үкереп елыйлар, елаган тавышлар хәтта Эглаимгә вә Беер-Элимгә барып җитә.
Шуңа күрә: «Калдырыгыз мине, мин әче күз яшьләре түгәм; халкымның һәлакәте өчен кайгырганда юатырга маташмагыз мине!» – дидем.
Раббы һич кызганмый җимергән шәһәрләр кебек булсын ул кеше: иртән – илереп елаган, көн уртасында исә сугышка чакырган авазлар ишетсен!
«Раббы болай ди: „Менә, төньяктан сулар ургылып килә, алар, елга кебек ташып, җирне вә анда булган һәр нәрсәне, шәһәрне вә анда яшәүчеләрне басып китәр; шул чагында кешеләр үкереп елар, илдә яшәүче бар кеше илереп-илереп елар.
Хишбун вә Элгале иңрәве Яһаска, Согарга, Хорунаимгә, Эгләт-Шелишиягә кадәр җитәчәк, хәтта Нимрим сулары да кибәр.
Мәаб җимерелгән, балалары үкереп елый.
Лухиткә таба елый-елый менеп бара алар. Хорунаим юлында кайгыдан ыңгырашкан тавышлар ишетелә.
Бабилдән – үкереп елаган тавышлар, килданиләр җиреннән көчле җимерелү авазлары ишетелә,