7 Мин бит сезне, җимешләре белән туклансын, байлыгыннан файдалансын дип, уңдырышлы җиргә алып килдем. Ә сез, Минем җиремә кереп, аны нәҗесләдегез – биләмәмне чирканыч бер урынга әверелдердегез.
ныгытылган шәһәрләрне вә уңдырышлы җирләрне биләделәр, төрле мал-мөлкәт тулы йортларга, ташны чокып ясаган сусаклагычларына, йөзем вә зәйтүн бакчаларына, исәпсез-хисапсыз җимеш агачларына хуҗа булдылар. Алар Синең чиксез игелекле булуың аркасында ашап-эчеп тазардылар, рәхәт чиктеләр.
Ләкин тора-бара алар, буйсынмас булып, Сиңа каршы баш күтәрделәр, Кануныңнан йөз чөерделәр, Сиңа кире кайтырга үгетләгән пәйгамбәрләреңне үтерделәр, Сиңа бик тә мәсхәрәле сүзләр әйттеләр.
Күкләр Хуҗасы Раббы аларга фатиха биреп: «Әй халкым Мисыр, кулларым бар кылган Ашшур һәм биләмәм Исраил, мөбарәк фатихалы булыгыз!» – диячәк.
Гаеп эшләре, кылган гөнаһлары өчен тиешле әҗерен аларга икеләтә бирермен, чөнки үзләренең җансыз потлары белән алар Минем җиремне нәҗесләделәр, биләмәмне җирәнгеч нәрсәләре белән тутырдылар.
Әгәр дә ире хатынын аерып җибәрсә, һәм ул бүтән ирнең хатыны була калса, беренче ир элекке хатынына кире кайта алмый! Югыйсә ошбу җир нәҗесләнер иде. Ә син, Исраил, күп сөяркәләр белән уйнашлык итеп, Миңа кире кайтырга җыенасыңмы? – дип белдерә Раббы. –
Шәрә калкулыкларга текәлеп кара, син фахишәлек итмәгән берәр урын бармы анда?! Чүлдә сагалап утырган бәдәви сыман, юл читендә син сөяркәләреңне көттең. Фахишәлегең, явызлыгың белән җирне нәҗесләдең син.
Ачыктан-ачык фахишәлек итеп, бөтен илне нәҗесләде ул, таш вә агачка табынып, Миңа хыянәт итте.
Шушы җиргә килеп, алар хуҗа булдылар, ләкин Сиңа буйсынмадылар, Кануныңны үтәмәделәр, кушканнарыңның берсен дә эшләмәделәр, шуның өчен Син аларга бөтен шушы бәлаләрне җибәрдең.
Исраил вә Яһүдә халкы яшь чагыннан Минем күз алдында фәкать явызлык кылды; Исраил кешеләре үз куллары ясаган потлары белән Минем ачуымны чыгарды, – ди Раббы. –
Минем кануннарымны үтәмәгән һәм кагыйдәләремне кире каккан өчен, шимбә көннәремне бозган өчен, аталарының потларына күзләрен төбәп табынган өчен, шулай эшләдем Мин.
аларны вәгъдә ителгән җиргә китергәч, берәр биек калкулык яки мул яфраклы агач күрүгә, алар шунда корбан чала, Минем ачуымны чыгара торган корбан бүләкләре китерә, хуш исле сумала-майлар көйрәтә, шәраб бүләкләре коя башладылар.
Ул көнне аларга, Мин сезне Мисыр җиреннән Үзем тәгаенләп куйган, сөт вә бал агып торган иң гүзәл җиргә алып чыгармын, дип ант иттем.
Шуңа күрә Хуҗа-Раббы болай дип әйтә: «Мине онытканга, Миннән ваз кичкәнгә күрә, азгынлыгың һәм фәхешлегең өчен тиешле җәзасын ал!»
– И адәм углы! Исраил халкы үз җирендә яшәгән чакта, ул аны кылган эш-гамәлләре белән пычратты; халыкның гамәлләре Минем өчен хатын-кызның күрем вакытындагы пычраклыгы сыман булды.
Раббы җирендә алар яшәмәс: Эфраим Мисырга әйләнеп кайтыр, Ашшурда хәрәм ризык ашар.
Барыгыз, китегез бу җирдән! Монда тынычлык булмаячак, чөнки сез бу урынны пычраттыгыз, һәм ул ташландык хәлгә киләчәк.
Паран чүлендәге Кадышка – Муса, Һарун һәм Исраил халкы янына әйләнеп кайткач, күзәтчеләр бөтен күргән-белгәннәрен аларга сөйләп бирделәр, шул җирдән алып кайткан җимешләрне күрсәттеләр.
Раббы Аллагыз биләмә итеп бирәсе үз җирегезне нәҗесләмәс өчен, мәетне төнгә агачта калдырмагыз, шул көнне үк күмегез; чөнки агачка асып куелган һәр кеше – Аллаһы каршында каргалган кеше.
Раббының өлеше – Аның халкы, Ягъкуб нәселе – Аның биләмәседер.
Раббы күзенә ятышлы күренгән гадел гамәлләр генә кылыгыз. Шулчак игелек күрерсез: Раббы, ант эчеп, ата-бабаларыгызга вәгъдә иткән бәрәкәтле җирне биләрсез.