12 И күкләр, таң калыгыз моңа, коточарлык бу хәлдән тетрәнегез! – дип белдерә Раббы. –
Әй күк, тыңла, әй җир, колак сал! Раббы болай ди: «Мин балаларны тәрбияләп үстердем, ә алар Миңа каршы баш күтәрделәр.
Гаҗәпләнегез, шаккатыгыз, күзегезне сукырайтыгыз һәм сукыр килеш калыгыз, шәрабсыз дә исерегез, исерткеч эчемлексез дә чайкалыгыз.
Шулай итеп, Раббы болай ди: «Халыклардан сорагыз: мондый хәлне берәрсенең ишеткәне бармы икән?! Гыйффәтле кыз Исраил бик зур әшәкелек эшләде.
Әй җир, Раббы сүзен тыңла!
Мин җиргә күз салдым – ул сурәтсез вә буп-буш, күккә күз салдым – анда яктылыкның әсәре дә юк.
Әй җир, тыңла! Бу халык өстенә Мин һәлакәт җибәрәм! – Яман ниятләренең җимеше бу. Алар әйткәннәремне тыңламады һәм Канунымнан баш тартты.
Әй таулар, Раббының гаепләү сүзен ишетегез, җирнең мәңгелек нигезләре, сез дә тыңлагыз! Раббы Үзенең халкын гаепли – Исраилне хөкем итә.
Көн уртасында бөтен җир йөзен караңгылык каплап алды, һәм көндезге сәгать өчкә кадәр шулай дәвам итте.
«Мин сөйләячәкмен – тыңла, күк! Минем сүзләремне тыңла, җир!