8 Ул халыклар мәгънәсез вә ахмак – агач потлардан киңәш сорыйлар.
Сиңа шөкран корбаны китерермен, Синең исемеңне тәкрарлармын.
Көчле патшаларның җаннарын кыйган Затка мактау-шөкерләр яудырыгыз, чөнки Аның мәрхәмәте мәңгелек.
Алар барысы да берни түгел, эшләре дә бернигә тормый; коеп эшләнгән сыннары исә – җил вә буш куыктыр».
Бу кешеләр белмиләр һәм төшенмиләр, аларның күзләре йомык – күрмиләр, аларның акыллары томаланган, фикер йөртә белмиләр.
Араларында берсенең дә: «Мин агачның яртысын яндырдым, күмерендә икмәк пешердем, ит кыздырып ашадым. Калган яртысыннан, җирәнгеч сын ясап, шул агач кисәгенә сәҗдә кылыйммы инде?!» – дип уйларга акылы җитми.
Аның алдында һәр кеше ахмак вә надан; көмешче, пот-сыннар коеп, үзен хур гына итә, чөнки ул ясаган әйберләр – ялган, һәм аларның җаны-тыны юк.
Агачка алар: „Син – минем атам“, – дип, ташка: „Мине син тудырдың“, – дип әйтәләр. Алар бит Миңа йөзләре белән түгел – аркалары белән борылдылар; әмма бәлагә тарыганда: „Килеп коткар безне!“ – диләр.
Ачыктан-ачык фахишәлек итеп, бөтен илне нәҗесләде ул, таш вә агачка табынып, Миңа хыянәт итте.
«Минем халкым аңгыра, – ди Раббы, – алар Мине белми; ахмак бала сыман алар, акыллары җитми; явызлык кылырга оста, яхшылык кылу исә кулларыннан килми».
Мин: «Болар – ярлы, надан кешеләр, Раббы юлын, үз Алласының канунын белмиләр, – дип уйладым. –
Минем халкым агач поттан киңәш сорый, һәм агач таяк аларга җавап бирә; фәхешлек рухы аларны юлдан яздырды, алар, уйнашлык итеп, үз Алласыннан ерагайды.
Җаным хәлдән таеп, мин Раббыны искә төшердем, һәм Минем догам Сиңа, Синең изге йортыңа барып иреште.
Кеше кулы ясаган поттан ни файда?! Пот-санәм – ялган остаз ул, нәрсәгә өйрәтә ала ул?! Аны ясаган һөнәрче үзе аңа иман итсә дә, аның илаһы – бары тик телсез сын гына.
Йортларыгыздагы пот-сыннар сезне алдый, күрәзәчеләр буш нәрсәләр күрә, ялган төшләр сөйли, юк нәрсәләр белән кешеләрне юата. Шунлыктан кешеләр адашкан сарыклар сыман каңгырып йөри, көтүчесез интегә.