16 Раббы, Сионнан торып, Үз сүзен белдерер, Иерусалимнән Үз тавышын җиткерер – күк тә, җир дә калтырап торыр. Әмма Раббы Үз халкын сыендырыр, исраилиләрне яклап калыр.
Күкләр Аллаһының шөһрәтен хикәяли, күк гөмбәзе Аның могҗизалы эшләрен бәян итә.
Ишет мине, Раббым, рәхим-шәфкатеңнән аерма, ярдәмчем бул миңа, Раббым!» – дидем,
Ул – минем Кыяташым, Коткаручым вә Ныгытмам, һәм мин һичкайчан какшамам.
Раббының исеме – биек ныгытма-манара ул: тәкъва кеше, аның эченә кереп, хәвефтән котыла.
Ул кеше биектә яшәр, аның яшәү урыны кыядагы ныгытма булыр, аның ашар икмәге дә, эчәр суы да бетмәс.
Хактыр, кодрәтле Раббы анда безнең өчен киң елгалы, ташкын сулы җир сыман булачак; анда ишкәкле бер генә көймә дә кермәячәк, бер генә зур кораб та үтә алмаячак.
Раббы әзмәвер баһадирдай чыгачак, сугышчы сыман Үзенең ярсуын уятачак, гайрәтле оран салып, дошманнарына көч-куәтен күрсәтәчәк.
Мин Үз сүзләремне сезнең авызга салдым, сезне Үз кулымның күләгәсенә яшердем; күкләрне түшәдем, җирнең нигезен салдым, Сионга: „Син – Минем халкым“, – дидем».
Йа Раббым, минем кодрәтем, таянычым вә кайгы көнендә сыеныр урыным! Халыклар, җир читләреннән Синең яныңа килеп: «Безнең ата-бабаларыбыз фәкать ялган нәрсәләрне, бернигә яраксыз потларны гына мирас итеп алган.
Мине дәһшәткә салмасаң иде, афәт көнендә сыеныр урыным булсаң иде!
Көнләшеп, ачу утында янып, Мин, ул көнне Исраил җирендә зур тетрәнү булачак, дидем.
Алар арысландай үкерүче Раббы эзеннән барырлар; Раббы үкергәч, угыллары көнбатыштан Аның янына ашкынып кайтыр,
Амос болай дип сөйләде: «Раббы Сионнан торып күкрәр, гөрелтесен Иерусалимнән яңгыратыр – шиңәр шулчак көтүлек җирләре, корып кибәр Кәрмил тау башлары».
Арыслан үкереп җибәрсә, кем тетрәнмәс?! Хуҗа-Раббы сөйли башласа, пәйгамбәрлек итми кем булдырыр?!
Раббы игелекле, кайгы көнендә Ул – сыену урыны; Үзенә өмет баглаганнарны хәтерендә тота.
Күкләр Хуҗасы Раббы болай ди: – Тиздән Мин тагын бер тапкыр күкне вә җирне, диңгезне вә коры җирне дер селкетәчәкмен.
Мин барча халыкларны дер селкетәчәкмен, һәм аларның хәзинәләре бирегә агылачак, Мин бу йортны данга күмәчәкмен, – ди Күкләр Хуҗасы Раббы. –
Мин Үз халкымны ныгытырмын, һәм алар Минем исемгә лаек гомер кичерерләр“, – ди Раббы».
Яһүдә ил-йортын Мин ныгытачакмын, Йосыф йортын коткарачакмын; аларны илләренә кайтарачакмын, чөнки Мин аларны бик тә кызгандым. Мин бу халыктан беркайчан да баш тартмаган кебек булыр, Мин бит аларның Раббы Алласы – алар гозеренә колак салучы.
Өметләрен югалтмаган тоткыннар, инде үз ныгытмагызга кайтыгыз; бүген Мин сиңа, Сион-кыз, күргән газапларың өчен икеләтә фатиха бирәчәкмен.
Ул чагында Аның тавышы җирне дер селкеткән, Ул хәзер: «Мин җирне тагын бер тапкыр тетрәтермен, җирне генә түгел, күкне дә», – дип вәгъдә итә.
Шул вакытта ук көчле итеп җир тетрәде һәм шәһәрнең уннан бер өлеше җимерелде. Җир тетрәүдән җиде мең кеше үлде, ә калганнары бик нык куркышып, күкләр Алласын данладылар.
Шунда күктә Аллаһы йорты ачылды һәм анда Аның Килешү сандыгы күренде. Шунда яшен яшьнәде, дөмбердәгән тавышлар ишетелде, күк күкрәүләр, җир тетрәү булды һәм бик көчле итеп боз яуды.
Яшен яшьнәде, дөмбердәгән тавышлар, күк күкрәүләр булды. Көчле итеп җир тетри башлады: җирдә кеше яши башлаганнан бирле мондый көчле, нык тетрәү булганы юк иде!