24 Ындырлар ашлык белән тулыр, чаннар йөзем суы вә зәйтүн мае белән мөлдерәмә булыр. Раббы болай ди:
Ә сез, Исраил таулары, агач ботакларына күмелеп, Минем Исраил халкыма җимеш бирерсез, чөнки халкым тиздән әйләнеп кайтачак.
Уракларыгызны эшкә җигегез, чөнки игеннәр өлгерде; йөзем таптарга барыгыз, чөнки йөзем изгечләр җимеш белән мөлдерәмә; йөзем суы тулып аккан кебек, халыкларның явызлыгы баштан ашкан.
Шундый көн килер: таулардан шәраб саркып, калкулыклардан сөт елгалары агып торыр, Яһүдә иленең бөтен елгалары су белән тулыр; Раббы йортыннан чишмә агып чыгып Шиттим үзәненә су биреп торыр.
Менә шул чагында җир үзенең җимешләрен бирер, һәм сез туйганчы ашарсыз; илегездә имин яшәрсез.
Иген уңышыгыз шулчаклы мул булыр ки, узган елгы икмәкне ашап бетерә алмыйча, яңасына урын әзерләр өчен, искесен чыгарып ташларсыз.
«Менә шундый көннәр җитәр, – ди Раббы, – урак уручының эзенә басып, җир сөрүче килер, йөзем куагы утыртучының эзенә басып, йөзем сыгучы килер; яңа җимеш шәрабы, тау-ташлар арасыннан саркып, барча калкулыклар өстеннән агып торыр.
Гошерегезне – уңышыгызның уннан бер өлешен – саклау урыннарына китерегез, Минем йортымда ризык өзелмәсен. Әнә шулай сынап карагыз әле Мине, – ди Күкләр Хуҗасы Раббы. – Күк капусы ачылып, мөбарәк фатихам өстегезгә артыгы белән яумас микән?!