22 Әй кыргый хайваннар, курыкмагыз, чөнки чүлдәге көтүлекләрдә үлән шытып чыгар, агачлар җимеш бирер, инҗир белән йөзем агачы да мул уңыш китерер.
Эшкәртә торган туфрагың моннан соң сиңа көч-куәтен бирмәс; җир йөзендә син гомерең буе сөрелеп һәм качак булып яшәрсең.
Тәкъвалыгыңны нур кебек балкытыр, хаклыгыңны өйлә кояшыдай якты итәр.
адәми затны баш өстебезгә менгердең, безне утлар, сулар аша уздырдың, әмма соңра безне иреккә чыгардың.
Корбаннар яндырырга йортыңа килермен, казалы чагымда иреннәремнән түгелгән, телемнән төшкән нәзерләремне Синең алда үтәрмен;
Аллаһы – үксезләрнең атасы, тол хатыннарның яклаучысы. Ул Үзенең изге ханәсендә утыра.
Раббы Сионны юатачак, аның бөтен хәрабәләрен тынычландырачак, чүлләрен Гадән бакчасыдай, сахраларын Раббы бакчасыдай итәчәк. Анда шатлык вә күңеллелек, Раббыга рәхмәт уку вә дан җырлау хөкем сөрәчәк.
Башка халыклар, кытлык кичерәсез дип, сездән көлмәсен өчен, агачлардагы җимешләрне, кырдагы игенне Мин арттырырмын.
„Чүлгә әйләнгән бу җир хәзер Гадән бакчасыдай булды; җимерелгән, бушап калган, ташландык шәһәрләр ныгытылды, аларда кешеләр яши башлады“, – диярләр.
Ә сез, Исраил таулары, агач ботакларына күмелеп, Минем Исраил халкыма җимеш бирерсез, чөнки халкым тиздән әйләнеп кайтачак.
Ә Мин ничек итеп Ниневәне, шул бөек шәһәрне кызганмыйм ди?! Бу шәһәрдә, күп санлы хайваннарны санамаганда, йөз егерме меңнән артык бәхетсез кеше яши.
егерме эфа ашлык бирердәй кибәннән ун гына эфа уңыш ала идегез; йөзем изә торган чаннан илле бат алырга ниятләнеп торганда, анда егерме генә бат булып чыга иде.
Кешеләр тынычлап ашлык чәчәрләр, йөзем агачында җимеш өлгерер, җир исә уңышын бирер, күкләр яңгырын яудырыр – Мин боларның һәммәсен исән калган халыкка мирас итеп тапшырырмын.
Шуңа күрә утыртучы да, су сибүче дә түгел, үстерүче Аллаһы гына мөһим.