11 Шушы гаскәрен Раббы Үзе әйдәп барыр, кычкырып әмерен бирер. Аның фәрманына буйсынган гаскәр исәпсез-сансыз вә бик гайрәтледер. Раббы көне бөек вә дәһшәтле! Бу көнне кем исән кала алыр?!
ниятемдә булганнардан да мин колыңны тыеп кал – минем өстән хакимлек итмәсеннәр! Шул чагында мин керсез, зур гөнаһлардан азат булырмын.
Сөенечле авазлар, быргы тавышлары астында Раббы Алла биеккә ашты.
Колыңнан йөзеңне яшермә, чөнки хафада мин. Тизрәк җавабыңны бир!
Таулардан гавам шаулашуын хәтерләткән гөрелте ишетелә, бер урынга җыелган патшалыклар вә халыклар тавышы бу: Күкләр Хуҗасы Раббы сугыш өчен гаскәрләрен барлый.
Раббы әзмәвер баһадирдай чыгачак, сугышчы сыман Үзенең ярсуын уятачак, гайрәтле оран салып, дошманнарына көч-куәтен күрсәтәчәк.
Ул көнне Раббы Мисыр елгасының ерак култыкларыннан чебеннәрне һәм Ашшур җиреннән бал кортларын сызгырып чакырачак.
Шулай итеп, аларга менә шушы сүзләрне игълан ит, диде миңа Раббы: «Раббы югарыдан күкрәр, изге урыныннан сөрәнләп тавыш бирер; Үзенең җиренә кот очарлык итеп җикерер; йөзем таптаучылар сыман кычкырыр; җирдә яшәүче бөтен кешеләргә дәһшәтле тавышын ишеттерер.
Ай-яй, нинди дәһшәтле көн бу! Мондый көннең әле булганы юк иде. Ягъкуб токымы өчен бу – афәтле чор, ләкин ул аңардан котылачак».
Ләкин аларны йолып алучы Зат көчле, Аның исеме – Күкләр Хуҗасы Раббы! Үз халкын Ул һичшиксез яклар, ил-йортларына тынычлык иңдерер, ә Бабилдә яшәүчеләрнең тынычлыгын алыр.
Мин сиңа каршы гамәл кылган көннәрдә син кыю булып кала алырсыңмы, һәм синең кулларың куәтле була алырмы икән?! Моны Мин, Раббы, әйттем һәм Үзем әйткәннәрне эшләячәкмен.
Нинди дәһшәтле көн! Раббы көне җитеп килә, ул инде бик якын! Кодрәт иясе бу көнне һәлакәт яудырачак!
Минем җиремә, чирү булып, куәтле бер яу килде, аның тешләре – арыслан теше, казналары – ана арыслан казнасыдыр.
Сионда быргы кычкыртыгыз, халык өстенә афәт ябырылуын Минем изге тавымда игълан итегез. Бу җирдә яшәгән һәркем куркудан тетрәнеп торсын – Раббы көне җитеп килә, ул инде бик якын!
Зольмәтле бер көн булыр ул, болытлы, караңгы көн булыр. Иртәнге нурлар тауларга яткан кебек, исәпсез-сансыз куәтле чирү ябырылып килә. Әлегәчә мондый яуның булганы юк иде һәм киләчәктә дә булмас!
«Теге саранча чирүе рәвешендә сезгә җибәргән гаскәр зыянын Мин артыгы белән каплармын.
Хөкем үзәне халык белән тулы! – Хөкем үзәненә Раббы көне якынлаша!
Раббы, Сионнан торып, Үз сүзен белдерер, Иерусалимнән Үз тавышын җиткерер – күк тә, җир дә калтырап торыр. Әмма Раббы Үз халкын сыендырыр, исраилиләрне яклап калыр.
Амос болай дип сөйләде: «Раббы Сионнан торып күкрәр, гөрелтесен Иерусалимнән яңгыратыр – шиңәр шулчак көтүлек җирләре, корып кибәр Кәрмил тау башлары».
Раббы көнен көткәннәргә – кайгы! Нигә дип Раббы көнен көтәсез?! Ул якты түгел, караңгы булачак.
Раббы көне яктылык түгел, караңгылык булмасмы?! Дөм караңгылыктыр ул, һәм анда яктылыкның чаткысы да юк!
«Менә, Раббы көне – барча халыклар хөкем ителәсе көн якынлаша! Әй Эдом, кылган гамәлләрең үзеңә әйләнеп кайтачак, җәзасы үз башыңа төшәчәк!
Аның ярсуына кем каршы тора алсын?! Кайнап торган ачуына кем түзсен?! – Ут ялкыныдай ябырылган ачуыннан Аның кыялар җимерелә!
Бу көнне кем кичерә алыр?! Ул килгәч, кем аягында басып калыр икән?! Ул бар нәрсәне яндырып-эретүче ялкын һәм чистартучы селте кебек булыр.
Билгам пәйгамбәрлек кылды, әйтте: «И-и, Аллаһы шушы эшләрне гамәлгә ашыргач, кем генә исән калыр икән!
Боерык ишетелгәндә, җитәкче фәрештә һәм Аллаһы быргысының тавышы астында күкләрдән Хаким Үзе төшәчәк һәм Мәсихкә ышанып үлгәннәр беренче булып тереләчәкләр.
Шуңа күрә аңа бер көндә бәла-казалар – үлем, хәсрәт, ачлык киләчәк. Ул утта яндырылачак, чөнки аны хөкем итүче Раббы Аллаһы кодрәтле!»
Аларның бөек ачу көне килде. Моңа каршы кем тора алсын?»