12 йөзем вә инҗир агачлары корыды, анар, хөрмә вә алма агачлары корып кипте. Шуңа күрә адәм угыллары шатлык-сөенечнең нәрсә икәнен онытты.
«Безгә яхшылыкны кем эшләр?» дигәннәр күптер. И Раббы, безне йөзең балкышы белән нурландыр!
Урман агачлары арасында алмагачлар ничек, егетләр арасында минем сөеклем дә шундый. Алмагачлар күләгәсендә утырып торырга яратам мин, аның җимешләре шундый татлы.
Синең баг-бостаныңда янып торган анарлар, татлы җиләк-җимешләр, кына гөлләр,
мул уңышлы бакчалардан шатлык-куанычлар юкка чыкты, йөзем бакчаларында инде беркем җырламый – сөенечле авазлар яңгырамый, беркем йөзем изгечләрдә җимеш изми-таптамый; күңелле авазлар тынды.
Урамнарда шәрабны сагынып елыйлар, илдә шатлык сүнде, сөенеч бетте.
Яшь шәраб кими, йөзем ботаклары кибә; элек шат булганнар һәммәсе көрсенә.
Бу халыкны Син ишәйттең, аларның шатлыгын арттырдың. Синең алда алар күңел ачалар – уңыш җыялар яисә ганимәт бүлешәләр диярсең.
Хорунаимнән илереп елаган тавыш килә: „И-и, нинди вайранлык, нинди коточкыч җимереклек!“
Уңдырышлы Мәаб җирендә шатлык вә күңел ачу авазлары ишетелми хәзер. Йөзем изгечләрне Мин шәрабсыз калдырдым – инде беркем шатланып-сөенеп йөзем таптамый. Кычкырган тавышлар ишетелә, тик алар куанычлы түгел.
Кырлар харап булды, туфрак зар елый, чөнки игеннәр дә, зәйтүн агачлары да корыды, татлы йөзем суы да акмый башлады.
Безнең күз алдында ризыгыбыз юкка чыкты түгелме?! Аллаһы йортыннан сөенеч вә шатлык китте түгелме?!
Әмма икенче көнне таң атканда Аллаһы бер кортны җибәрде, һәм шул корт үсемлекне кимереп корытты.
шушы көннән Мин сезгә Үземнең хәер-фатихамны күндерәм, гәрчә келәттә орлыгыгыз калмаса да, йөзем, инҗир, анар, зәйтүн агачларыгыз бүгенгә кадәр җимеш бирмәсә дә».
Бөҗәкләрне Мин сезнең уңышны ашаудан тыярмын, йөзем агачларыгыз җимешләрен югалтмас.
Аннары, Нәгеб чүлен үтеп, Анак угыллары Ахиман, Шешай һәм Талмай яшәгән Хебрунга барып җиттеләр. (Хебрун Мисырдагы Соган шәһәреннән җиде ел элегрәк төзелгән булган.)