9 Гибга көннәрендәге сыман, эфраимнәр тәмам гөнаһка батты. Раббы аларның бозыклыгын искә төшерер һәм гөнаһлары өчен җәзасын бирер.
Шулчак Раббы Мусага: – Тиз генә түбәнгә төш, Мисыр җиреннән алып чыккан халкың бозылды! – диде. –
Яшәүчеләр тарафыннан җир нәҗесләнгән, чөнки алар кануннарны санга сукмадылар, кагыйдәләрне хурладылар, мәңгелек Килешүне боздылар.
Әй Исраил балалары! Үҗәтләнеп Раббыгыздан йөз чөерсәгез дә, кире Аңа кайтыгыз!
Бу халык турында Раббы менә нәрсә ди: – Хактыр: аякларын тыя алмыйча, тегендә-монда сугылып йөрергә ярата алар. Шуңа күрә Мин бу халыктан риза түгел: кылган җинаятьләрен исемә төшереп, гөнаһлары өчен хәзер җәза бирәм!
Ә син, адәм углы, пәйгамбәрлек ит, Аммон угыллары һәм аларның оятсызлыгы турында Хуҗа-Раббы болай дип әйтә, диген: «Кылыч! Кылыч! Җаннарны кыяр өчен, кыныннан чыгарылган, яшендәй уйнап торсын өчен, ялтыратып чистартылган ул.
«Әй Исраил, Гибга көннәреннән соң һаман гөнаһ кылуда булдың син һәм шундый булып калдың да; Гибгадагы сугыш явыз бәндәләрне артларыннан куып җитмәдеме әллә?!
Рухани белән ни булса, халык белән дә шул булыр, кылган гамәлләренә карап, әҗерен бирермен.
Гибгада мөгез быргы, Рамаһта быргы кычкыртыгыз, Бәйт-Авенда оран салыгыз: „Әй Беньямин, артыңнан дошман килә!“
Аларның явыз эшләрен истә тотканымны алар белми-сизенми дә; алар гөнаһка баткан – гөнаһлары Минем күз алдымдадыр.
Алар Миңа корбаннар тәкъдим итә, корбан ите ашый, тик ул корбаннар Раббы күңеленә хуш килми; хәзер Мин, аларның бозык эшләрен исләренә төшереп, гөнаһлары өчен җәза бирәчәкмен, һәм алар Мисырга әйләнеп кайтачак.
Аллаһы пәйгамбәре – Эфраимнең сакчысыдыр; шулай булса да, пәйгамбәрнең барлык юлларына тозак корылган, Аллаһы йортында да дошманлык көтә аны.
Халкым, Миннән куркып, үгет-нәсыйхәтләремә колак салыр дип уйлаган идем, шәһәрләрен җимермәм, үзләрен җәзага тартмам дигән идем. Әмма алар киресен эшләделәр: явызлык кылудан туктамадылар».
– Юк, чит кавемнәрнең шәһәренә кермибез, алар исраилиләр түгел. Гибгага барабыз, – диде хуҗасы.
Шулчакны соңгарып кына басу эшеннән кайтып килүче бер карт күренде; тумышы белән таулы Эфраим якларыннан булган әлеге карт шушында – Гибгада, беньяминнәр арасында гомер сөрә иде.
Алар шулай кәефләнеп өстәл янында утырганда, шәһәрнең бозык затлары өйне әйләндереп алдылар да, ишекне төеп: – Сиңа килгән теге кешене бире чыгар, нинди икәнен татып белик аның! – дип, хуҗа картка кычкырырга тотындылар.
Исраилиләр, беньяминнәрне камап алып, Гибганың көнчыгышындагы җирләргә кадәр артларыннан куа бара.