3 Раббы җирендә алар яшәмәс: Эфраим Мисырга әйләнеп кайтыр, Ашшурда хәрәм ризык ашар.
Үзем биргән җирдән Исраил халкын юк итәрмен, Минем исемгә багышланып, Мин изгеләштергән йорттан ваз кичәрмен; һәм барча халыклар Исраилне гыйбрәт итеп, көлеп искә ала торган булырлар.
Һошея хакимлегенең тугызынчы елында Ашшур патшасы Самареяне яулап алды да, исраилиләрне Ашшурга сөреп җибәреп, аларны Халак шәһәрендә, Хабур елгасы буендагы Гөзән төбәгендә һәм мадайлылар яшәгән шәһәрләрдә урнаштырды.
Гаеп эшләре, кылган гөнаһлары өчен тиешле әҗерен аларга икеләтә бирермен, чөнки үзләренең җансыз потлары белән алар Минем җиремне нәҗесләделәр, биләмәмне җирәнгеч нәрсәләре белән тутырдылар.
Мин бит сезне, җимешләре белән туклансын, байлыгыннан файдалансын дип, уңдырышлы җиргә алып килдем. Ә сез, Минем җиремә кереп, аны нәҗесләдегез – биләмәмне чирканыч бер урынга әверелдердегез.
Туйганчы ашарлык икмәк табар өчен, кулларыбызны мисырлыларга, ашшурлыларга сузабыз.
Раббы: – Шулай итеп, исраилиләр үзләренең нәҗес икмәкләрен Мин куып җибәргән чит халыклар алдында ашарлар, – диде.
Егетләрнең Даниил исемлесе патша өстәлендәге ризыклар, шәраблар белән үзен нәҗесләмәскә дип йөрәгенә беркетеп куйган иде, шул сәбәпле хезмәтчеләр башлыгыннан әлеге ризыклар белән тукланмаска рөхсәт сорады.
кошлар кебек талпынып – Мисырдан, күгәрченнәр кебек очып, Ашшур җиреннән кайтыр, һәм Мин аларны үз йортларына урнаштырырмын. Моны Мин әйтәм – Раббы.
Миннән баш тартканга күрә, Исраил халкы Мисырга кире әйләнеп кайтмасмы, Ашшур аларның патшасы булмасмы?!
Эфраим аңгыра-мәнсез бер күгәрчен сыман булды: әле Мисырга мөрәҗәгать итә, әле Ашшурга юнәлә.
Аллаһы Тәгаләгә мөрәҗәгать итми, ышанычсыз җәя кебек ул. Хәкарәтле сүзләре өчен Эфраим түрәләре кылычтан һәлак булыр – мисырлылар мәсхәрәсенә калыр.
Алар Миңа корбаннар тәкъдим итә, корбан ите ашый, тик ул корбаннар Раббы күңеленә хуш килми; хәзер Мин, аларның бозык эшләрен исләренә төшереп, гөнаһлары өчен җәза бирәчәкмен, һәм алар Мисырга әйләнеп кайтачак.
Һәлакәттән качып котылсагыз да, Мисыр сезне үзенә җыячак, Мемфис җир куенына тапшырачак; көмеш-зиннәтләрегезне кычыткан басып китәр, чатырларыгызда чәнечкеле күгән үсәр.
Әгәр шушы җирне нәҗесләсәгез, ул, сездән элек яшәгән халыкларны үзеннән кире каккан кебек, сезне дә кире кагачак.
Минем барлык кагыйдәләремне вә кануннарымны саклап, шулар буенча гамәл кылсагыз, Мин алып барачак җир сезне кире какмас.
Җир гомерлеккә сатылырга тиеш түгел, чөнки җир – Минеке; сез исә бу җирдә читтән килгәннәр һәм вакытлыча яшәүчеләр кебек кенә.
Бу уңайдан Раббы менә нәрсә ди: «Хатының шәһәрдә фахишә булып йөрер, угыл-кызларың кылычтан узар; илең, үлчәү бавы ярдәмендә бүленеп, чит-ятларга бирелер, үзең исә үлемеңне хәрәм җирдә табарсың! Ә Исраил халкы үз иленнән тәгаен сөрелер!»
Барыгыз, китегез бу җирдән! Монда тынычлык булмаячак, чөнки сез бу урынны пычраттыгыз, һәм ул ташландык хәлгә киләчәк.
Әмма Петер: – Һич юк, Раббым, минем беркайчан да шакшы яки хәрәм нәрсә ашаганым булмады, – диде.
Раббы сезне ишәйткәндә, сезгә игелекләр кылганда ничек куанса, сезне һәлак иткәндә, кырганда да нәкъ шулай куаныр. Билисе җирегездән дә сез соңыннан сөрелерсез.
Мин сезгә: «Моннан ары бу юлны күрмәссез!» – дип әйткән юлдан Раббы сезне корабта Мисырга кире кайтарыр; анда дошманнарыгызга кол ир вә кол хатын булып сатылырга теләсәгез дә, сезне алучы табылмас.
Шуңа күрә бүген мин сезне кисәтеп куям, ә күк белән җир моңа шаһит булсыннар: шулай эшләсәгез, Үрдүн елгасын кичкәннән соң, биләмәгә алган җирегезне бик тиз югалтырсыз – озак тормассыз анда, юк ителерсез.
Раббы Аллагыз, Үзенең биргән вәгъдәләрен үтәгән кебек, сез Аңа итагать кылмаган очракта, җәзага да тарта ала – әнә шул чагында Ул Үзе бүләк иткән шушы бәрәкәтле җирләрдән сезне юк кылыр.