3 әмма яхшылыктан ул баш тартты, һәм аны дошман эзәрлекләячәк.
Өметеңне Раббыга багла, яхшылык эшлә, үз җиреңдә Аңа тугрылык саклап яшә!
Ачуыңнан ярсып эзәрлеклә, күкләрең астында яшәүче дошманнарымны юк ит, Раббым!
Безне эзәрлекләүчеләр күктә очкан бөркетләрдән җитез иде; алар безне тау-таш арасында куып йөртте, чүлләрдә сагалап торды.
„Йа Аллам, без Сиңа баглыдыр!“ – ди Исраил, Миңа ялварып,
Патшаларын ул Минем ризалыктан башка үзе куйды, җитәкчеләрен Миңа белдермичә сайлады; алтын-көмешеннән потлар ясап, һәлакәтен якынайтты.
Исән калганнарыгызны дошман җирендә шомга салырмын, һәм алар, яфрак селкенгән тавыштан да котлары алынып, сугыштан качкан кебек качарлар һәм, һичкем куа килмәсә дә, куркудан егылырлар.
Раббы болай ди: «Җинаять өстенә җинаять эшләгән, рәхим-шәфкать белмичә, кылычын күтәреп, кардәшен эзәрлекләгән, ачуы һаман дөрләп, ярсуы һаман янып торган Эдомны җәзасыз калдырмам:
Раббы сезне дошманнарыгыздан җиңдерер; аларга каршы бер юлдан барсагыз, алардан җиде якка таралып качарсыз. Сезнең бәла-казаларыгызны күреп, җир йөзендәге барлык халыклар куркуга калырлар.
һәм, шулай итеп, беренче вәгъдәләрен бозып, үзләрен хөкемгә дучар итәләр.