7 Яһүдә йортын исә рәхмәтемнән ташламам: аны җәя-кылыч, сугыш яисә ат-җайдаклар илә түгел, бәлки Раббы Алла кулы белән коткарырмын, – диде.
Әй Хизәкыйя, менә сиңа билге: быел – коелган игеннән үскәнне, киләсе елны – үзеннән-үзе тишелгәнне ашарсыз, өченче елны исә үзегез чәчәрсез, урырсыз, йөзем бакчалары утыртырсыз, аларның җимешләрен ашарсыз.
Мин бу каланы Үзем вә колым Давыт хакына коткарып һәм саклап калачакмын».
Шул төнне Раббы фәрештәсе, килеп, Ашшур гаскәре туктаган урында йөз сиксән биш мең кешене һәлак итте. Иртәгесен уянсалар – бөтен әйләнә-тирә мәет белән тулган.
Арамиләр якынлаша башлагач, Элиша: – Күзләрен күрмәс ит шуларның, – дип, Раббыга дога кылды, һәм Раббы, Элиша сүзе буенча, аларның күзләрен күрмәс итте.
Раббының күзе төбәлгәндер тәкъва бәндәсенә, фөрьядын аның колак салып тыңлый Ул.
Аллаһы биргән тәхетең мәңгелектер, хөкемдарлык таягың – гаделлек таягы ул!
Ә Муса болай дип җавап бирде: – Курыкмагыз! Нык торыгыз һәм Раббының бүген ничек итеп сезне коткаруын күрерсез. Каршыгыздагы мисырлыларны сез башкача күрмәссез!
Шул көнне Раббы Исраилне мисырлылардан йолып алды, һәм исраилиләр диңгез ярында мисырлыларның үле гәүдәләрен күрделәр.
Аллаһы – Коткаручым минем; өметемне Аңа баглыйм һәм курыкмыйм, чөнки Раббы – минем көч-кодрәтемдер, мине Ул коткара!»
Хактыр, Раббы көтәр-көтәр дә сезне кызганыр, кузгалыр да рәхим-шәфкатен күрсәтер; чөнки Раббы – гаделлек Алласы, Аңа өметләнгән һәркем бәхетле!
Инде Хуҗа-Хаким Үзе сиңа билге бирә: менә, кыз кеше, авырга калып, угыл табачак һәм аңа Иммануил дип исем кушачак.
Сезгә: «Һәммәгез яман юлыгыздан кайтыгыз, явыз эшләр кылмагыз, шул чагында Раббы сезгә вә ата-бабаларыгызга мәңгелеккә биргән җирдә яшәрсез.
Чит илаһларга иярмәгез, аларга хезмәт итмәгез һәм табынмагыз, үз кулларыгыз ясаган потлар белән Минем ачуымны чыгармагыз, шул чагында сезгә бернинди дә зыян китермәм», – дип әйтелде.
Ягъкуб токымын, колым Давыт токымын Мин кире какмам, Ибраһим, Исхак вә Ягъкуб токымы белән идарә итәр өчен, Давыт нәселеннән хакимнәр куя торырмын. Халкыма элеккеге мул-имин тормышын кайтарырмын, рәхим-шәфкатемне күрсәтермен!»
Ло-Рухаманы күкрәктән аерганнан соң, хатын, янә авырга калып, ир бала тапты.
Эфраим Мине ялган белән, Исраил йорты алдау белән уратып алган; бары Яһүдә генә Аллаһыга йөз тота һәм Исраилнең изге Алласына тугрылык саклый».
Шуннан ул миңа әйтте: «Күкләр Хуҗасы Раббының Зеруббабелга әйткән сүзе мондыйдыр: „Гаскәр белән дә, көч белән дә түгел, бәлки Минем Рухка таянып уңышка ирешерсең.
Бирегә җыелганнарның да һәммәсенә мәгълүм булыр: Раббы кылыч вә сөңге белән коткармый. Бу сугыш Раббыныкы, һәм Ул сезне безнең кулга тапшыра, – дип җавап бирде.