2 Һошеягә сүзен башлап, Раббы аңа: – Бар, үзеңә бер уйнашчы хатын һәм аның зинадан туган балаларын да ал, – диде.
Исраил патшаларына ияреп китеп, син Яһүдәне вә Иерусалим халкын илаһларга табынырга өндәдең – Ахаб йорты кылган гамәлләрне кабатладың; өстәвенә синнән яхшырак булган ир туганнарыңны – атаң гаиләсен юк иттең.
Түрә-аксөякләрне Раббы хурлыкка төшерә, юлсыз чүлдә адашып йөрергә дучар итә, җәбер-золымнан, бәла вә кайгыдан иза чиктерә, саннарын киметә.
Минем халкым ике яман эш эшләде: Мине – терек су чыганагын ташлады һәм су җыярга үзенә таш кыяда чокырлар ясады, ләкин алар ярылып, анда су тормас булды.
Син инде күптән камытыңны сындырдың, сине бәйләгән бауларны өздең, „Сиңа хезмәт итмәячәкмен!“ – дидең. Һәр биек калкулыкта, киң ябалдашлы һәр агач астында фахишәлек иттең – башка илаһларга табындың.
Син: „Мин пакьмен, Багалга иярмәдем!“ – дип, ничек әйтә аласың?! Үзәнлектә кылган гамәлләреңә кара, үзеңнең нәрсәләр эшләгәнеңне исеңә төшер. Юлларыңда уйнаклап, сикергәләп йөргән ана дөяне хәтерләтәсең син.
Ачыктан-ачык фахишәлек итеп, бөтен илне нәҗесләде ул, таш вә агачка табынып, Миңа хыянәт итте.
Чит халыклар арасына әсир төшеп исән калганнар Мине, читкә борылган фәхеш йөрәкләре вә потларга текәлгән күзләре ничек итеп Мине кайгыга салганны исләренә төшерәчәк һәм кылган явызлыклары вә барлык әшәкелекләре өчен үзләренә җирәнеп караячак;
үзенең сөяркәләре артыннан китәр, тик куып җитә алмас. Аларны эзләп тапмагач: „Үз ирем янына кире кайтыйм әле, аның янында миңа әйбәтрәк иде“, – дияр.
Раббы миңа әйтте: – Бар, ире сөйгән хәлдә башкалар белән зина кылучы хатыныңа мәхәббәтеңне тагын да белдер. Бүтән илаһларга табынып, шуларның йөземле көлчәләрен яраткан Исраил халкын Раббы ничек сөйсә, син дә үзеңнең хатыныңны шулай сөй.
Мин Эфраимне яхшы беләм, Исраил Минем өчен сер түгел: Эфраим фәхешлек итә, Исраил нәҗесләнде.
Аллаһы Углы Гайсә Мәсих хакындагы Яхшы хәбәрнең башы. Ишагыйя пәйгамбәр китабында:
Раббы Мусага әйтте: – Син, үлеп, ата-бабаларың янына китүгә, бу халык, Миңа тугрылык сакламыйча, барасы җирендәге илаһларга табыныр, Мине ташлар һәм Мин алар белән төзегән килешүне бозар.
Кем белән зина кылырга икән дип кенә хатын-кызларга күңел бирәләр һәм гөнаһтан һич туймыйлар, тотрыксыз кешеләрне юлдан яздыралар, аларның күңелләре комсызлыкта шомарган, алар – ләгънәт угыллары.
Аның маңгаена серле мәгънәгә ия исем язылган: «Бөек Бабил – җир фахишәләренең һәм чирканыч нәрсәләрнең анасы».