2 «Әйе, сүзләреңнең дөреслеген беләмен. Ләкин кеше Аллаһы каршында ничек аклана ала?
Әгәр алар Сиңа карата гөнаһ эш кыла калсалар (чөнки гөнаһ кылмаган кеше юктыр), һәм Син, ачуың чыгып, аларны дошман кулына тапшырсаң, әсир иткән дошманнары аларны үзләренең ерак яки якын җирләренә алып китеп,
Әй Исраилнең Раббы Алласы, Син гаделсең! Чөнки без әлеге көнгә кадәр исән-саубыз. Менә, гаебебезне танып, каршыңда торабыз, гәрчә шушы хәлләрдән соң Синең алдыңа килеп басарга хакыбыз булмаса да.
Шулай икән, Аллаһы каршында кеше ничек тәкъва була алыр?! Хатын-кыздан туган кеше ничек саф булыр?!
Кара, Аллаһы каршында хәтта ай да якты түгел, йолдызлар да тонык.
Әмма Рам токымына караган, Бузның нәсел варисы Баракел углы Элиһу чыгырыннан чыкты. Әюбнең Аллаһыны түгел, ә бәлки үзен хаклы санавына ачуы килде аның;
„Мин пакь, һәм гөнаһларда катнашым юк, бозык түгелмен, миндә гаеп тә юк!
Әюб әйтә: „Мин гаепсез, әмма гадел хөкеменнән Аллаһы мине мәхрүм итте;
„Адәм баласы Аллаһы каршында хаклы була алырмы? Яратучысы каршында кем саф булып кала алыр?
Җавабында Әюб болай диде:
Әй Исраил, гомер бакый Раббыга өмет багла!
Ул миңа Мәрхәмәт итүче, минем Ныгытмам вә Кальгам, Коткаручым вә Калканым! Мин Аңа сыенам, халкымны Ул миңа буйсындырып тота.
Канун таләпләрен үтәү белән Аның каршында беркем дә акланган булмас бит. Канун аркылы гөнаһыбызны төшенеп таныйбыз гына.