8 Бүген мине күреп торган күзләр мине башка күрә алмас; минем якка күз сирперсең – ә мин инде юк.
– Ә хәзер, бала үлгәннән соң, нигә миңа ризыктан баш тартырга?! Аны кире кайтара аламмыни мин?! Мин аның янына барырмын, ә ул инде минем янга кире кайтмас.
Аякларымны калыпка кыстырып, Син һәр юлымны күзәтеп торасың, һәр адымымны билгеләп барасың.
Кеше, үлгәннән соң, көч-дәрманын җуя, вафатыннан соң юкка чыга.
Менә кем артыннан күзәтчелек итәсең Син! Менә кемне хөкемгә тартырга телисең!
Ул бер төш кебек очып юкка чыгар – таба алмассың, төнге шәүлә кебек эреп югалыр.
Күргән күзләр аны бүтән күрмәсләр, туган туфрагы да аны күздән югалтыр.
Ятканында ул бай булса да, торганында инде бай булмас, күзен ачса – бар нәрсәсеннән җилләр искән.
Хәзер менә үлем йокысы белән йоклар идем, тыныч булыр иде миңа
Нигә минем гөнаһымны ярлыкамыйсың, гаебемне ник кичермисең? Мин тиздән җир куенына кереп ятармын, эзләрсең мине, ләкин инде мин булмам».
Ләкин аны үскән урыныннан төбе-тамыры белән йолкып алсаң, шул урын аңардан ваз кичәр: „Сине һичкайчан күргәнем юк“, – дияр.
Раббы Үзе утырткан агачлар – Ливан эрбетләре – суга туенып үсә.
Хаклыгыңны яшереп тотмадым, тугры-садыйк, Коткаручы булуыңны бәян иттем; мәрхәмәтең вә тугрылыгың хакындагы хәбәрне олуг җыеннан йомып калмадым.