4 Урынга ятып өлгермим – торыр вакытымны көтәм, ләкин төннең иге-чиге күренми, таңга кадәр шулай әйләнеп-тулганып газап чигәм.
Ә дусларым төнне „көн“ дип ышандырмакчылар, алар: „Яктылык – якын гына!“ – ди, әмма тирә-якта бары караңгылык.
төннәрен сөякләрем сызлап чыга, бертуктаусыз авыруым кимерә мине.
Чөнки үлеләр арасында Сине беркем телгә алмас. Гүрдә Сиңа кем шөкраннар кылсын?!
Угыл-оныкларыбыздан яшермик, Раббының данын, кодрәтен, Ул тудырган могҗизаларны киләсе буыннарга да белгертик.
И син, давылларда йончыган, кайгыга чумган бичара кала! Менә, матур итеп таштан диварларыңны төзим, нигезеңне зәңгәр якуттан салам,
Йөрәгегезне чорнап алган куркудан һәм үз күзләрегез белән күргәннәрдән сез иртән: «Кич җитсен иде!», ә кичен: «Таң атсын иде!» – диярсез.