2 Ахмакны ярсучанлыгы харап итәр, беркатлыны көнчелеге үтерер.
Рахилә, иренә бала табып бирә алмаганлыктан, кыз кардәше Лиядән көнләшеп, Ягъкубка әйтте: – Миңа бала булдыр, юкса мин үләм, – диде.
Әмма туар балаларның үзенә насыйп булмаячагын Онан белә иде. Шуңа күрә ул, абыйсы файдасына мәниен бирмәс өчен, аның тол хатыны янына йокларга кергәндә, һәр юлы бушанып – мәниен җиргә түгеп керә иде.
Син ачудан өзгәләнәсең – синең хакка әллә җир йөзе бушап калсын да, кыяташлар үз урыныннан кузгалсынмы?
И Раббы, Синең йортыңда кунак булырга кем лаек? Мөкатдәс тавыңда яшәргә кемнең хакы бар?
Шунда сугыш коралларын – яшендәй укларны, кылыч-калканнарны сындырды Ул.
Ахмак кешенең ачуы тиз кабыныр, ә акыллы кеше хәкарәт ителүен яшерә белер.
Үгет-нәсыйхәтләрне үтәүче кеше үзенең җанын саклар, ә йөрер юлын кайгыртмаган кеше һәлак булыр.
Дорфа бәндә тиешле җәзасын алсын: әгәр бер кызгансаң, аңа янә җәза бирергә тиеш булырсың.
Таш та авыр, ком да авыр, әмма ахмак кешенең рәнҗетүе аларның икесеннән дә авыррак.
И аңсызлар, акыл белән эш итәргә өйрәнегез; и ахмаклар, акылга утырыгыз.
Рухыңны үч-ачу вәсвәсәсенә дәртләндермә, чөнки үч-ачу ахмаклар йөрәгенә оялый.
Эфраим аңгыра-мәнсез бер күгәрчен сыман булды: әле Мисырга мөрәҗәгать итә, әле Ашшурга юнәлә.
Ләкин Аллаһы Юныска әйтте: – Үсемлек корганга, шулай ачуың чыктымы? – Әйе, – диде Юныс, – бик каты ачуым чыкты. Шуңа күрә үләргә телим дә.
Ә инде үзен генә яратып, хакыйкатькә буйсынмыйча, явызлык артыннан баручылар өстенә Аллаһы Үз ачуын һәм ярсуын төшерәчәк.
Алар сиздермичә генә йортларга керәләр һәм гөнаһка баткан вә төрле азгын теләкләрнең кубызына биюче бәхетсез хатын-кызларның күңелләрен кызыктыралар.
