5 Караңгылык, үлем сөреме ялмап алсын аны, кара болыт капласын; кояш тотылу аңа дәһшәт салсын.
елый-елый битләрем кызарып бетте, күз кабакларымны үлем караңгылыгы каплады.
Дөм караңгылык алар өчен – таң яктысы, зольмәт дәһшәтләре – аларның дустыдыр.
Кешеләр караңгылыкны чигендерәләр, таш эзләп, дөм караңгылык хөкем сөргән тирәнлекнең төпкеленә үтеп керәләр;
Ул көн караңгылыкка әйләнсен, Аллаһы аны күкләрдә искә алмасын, таң яктысы аңа нур чәчмәсен.
Куе караңгылык чорнап алсын ул төнне – ел көннәре исәбендә саналмасын, айлар исәбенә дә кермәсен.
бозык бәндәләр качарлык караңгы урын, дөм караңгы җир табылмас.
Үлем капкаларының ачылганы булдымы сиңа?! Дөм караңгылык капкасын күргәнең булдымы?!
Мәаб – юынгыч табагым, Эдомга исә аяк киемемне ташлармын. Пелешет җирендә сөрән салып тантана итәрмен!»
Аллаһы белән берлектә без җиңүгә ирешербез, дошманнарыбызны Ул җиргә салып таптар!
Куллары чиста, йөрәге пакь, күңеле ялганга берекмәгән, анты хәйләсез булган адәмнәр
Караңгылыкта йөргән халык көчле яктылык күрде – зольмәт илендә яшәгәннәргә нур балкыды.
Раббы җир йөзенә караңгылык иңдергәнче, эңгер-меңгердә аякларыгыз тауларда абынганчы, Раббы Аллагызны данлагыз! Сез яктылык көтәрсез, ә Ул аны тоташ күләгәгә, дөм караңгыга әйләндерер.
Ата-бабаларыгыз: „Безне Мисыр җиреннән алып чыгып, чүл-сахрадан, чокыр-чакырлы, кибеп корыган, караңгы, беркем йөрмәгән һәм яшәмәгән җирдән алып барган Раббы кайда?“ – дип сорамадылар.
Җир кайгырып елар, күкләр каралыр. Моны Мин әйттем һәм сүземнән кире кайтмаячакмын, карар кылдым һәм карарымны үзгәртмәячәкмен.
Чөнки Раббының караңгы, төксе көне инде бик якын – халыкларга кайгылы ел җитеп килә.
Төрле якка таралышкан көтүен кайгырткан көтүче кебек, Мин дә Үземнең сарыкларымны карап-күзәтеп торырмын һәм болытлы, караңгы көнне таралган барлык урыннарыннан коткарырмын.
Зольмәтле бер көн булыр ул, болытлы, караңгы көн булыр. Иртәнге нурлар тауларга яткан кебек, исәпсез-сансыз куәтле чирү ябырылып килә. Әлегәчә мондый яуның булганы юк иде һәм киләчәктә дә булмас!
Җидегән йолдыз белән Орионны бар иткән, тоташ караңгылыкны – аяз таңга, якты көнне төнгә әверелдерүче, диңгез суларын чакыртып китереп, бөтен җир йөзенә койган Затның исеме – Раббы!
Бәйрәмнәрегезне – олы хәсрәткә, җырларыгызны аһ-зарга әверелдерермен, тупас тукымага төренергә, һәммәгезне чәчен кырырга мәҗбүр итәрмен. Бердәнбер углын югалткан ата-ана сыман күз яшьләре түгәрсез; һәм бу көн ахыргача кайгы көне булыр».
Караңгылыкта яшәүче халык көчле яктылыкны күрде. Үлем караңгылыгында яшәүчеләр өчен нур балкыды».
караңгыда һәм үлем күләгәсендә утырганнарга яктылык бирү өчен, аякларыбызны тынычлык юлына юнәлтү өчен киләчәк Ул».
Сез тау итәгенә якын килеп бастыгыз: тау яна иде, аннан ут чыгып күккә кадәр күтәрелде, тирә-юньне кара болытлар белән куе караңгылык каплады.
Сез кагылырга мөмкин булган, дөрләп янган Синай тавына, караңгылыкка да, давылга да килмәдегез.