1-2 Шуннан Әюб, сүз башлап, дөньяга килгән көненә ләгънәт укыды:
Әмма, кулыңны сузып, бар нәрсәсенә кагыл гына, ул, һичшиксез, йөзеңә бәреп, Сиңа ләгънәт укыячак.
Шундый хәлләргә тарып та, Әюб гөнаһ кылмады – Аллаһыны гаепләмәде.
Алар аның янында җирдә җиде көн һәм җиде төн утырдылар. Араларыннан берсе дә аңа авыз ачып сүз әйтмәде, чөнки алар аның чиксез хәсрәт чигүен күреп торалар иде.
әмма, кулыңны сузып, тәненә, сөякләренә кагылып кына кара, ул, һичшиксез, йөзеңә бәреп, Сиңа ләгънәт укыячак.
«Мин туган көн, „ир бала яралды!“ дип әйткән төн кырылып китсен!
Шулай авызы белән тегермән тарта Әюб, тиле сүз белән дөньяны тутырды».
Раббы агым суларны – чүлгә, кизләү-чишмәләрне коры җиргә әверелдерә.
И анам, кайгы миңа! Никләр генә тудырдың мине: бөтен дөнья белән әрләшеп, бәхәсләшеп яшим. Беркемгә бурычка бирмәсәм дә, һичкемнән әҗәткә алмасам да, бар кеше каһәрли мине.