3 Мине җәберләвең шулай бик яхшы дисеңме?! Үз кулларың белән яратканны кире кагып, яманнарның мәкерен хуплавың әйбәт нәрсәме?!
Синең кулларың мине бар итте, әвәләде, хәзер, кире уйлап, мине юк итәргә телисеңме?
Чакырсаң, җавап бирер идем; Үзең бар иткән бәндәңне сагыныр идең;
Нигә рухың Аллаһыга каршы юнәлгән, нигә авызыңнан шундый сүзләр чыга?
Аллаһы мине яманнар иркенә бирде, яманнар кулына ыргытты.
белеп торыгыз: Аллаһы миңа карата гаделсезлек кылды, минем өскә ятьмәсен ташлады.
Күрегезче: тормышларының муллыгы үз кулларында дип уйлый алар. Яманнарның бу мәкерле уйлары ерак торсын миннән!
Ә бит аларның йортларын мал-мөлкәт белән Ул тутырган иде. Шулай булгач, яманнарның мәкерләре ерак торсын миннән!
«Миңа гадел хөкем чыгарудан баш тарткан Аллаһы, мине кайгы-хәсрәткә салган Кодрәт иясе Үзе шаһиттыр!
Миңа карата рәхимсезләндең Син – кодрәтле кулың белән читкә куасың.
Анам карынында мине яраткан, аларның үзләрен яраткан, аналарыбыз карынында һәммәбезне бар кылган – Аллаһыдыр!
Мине Аллаһы Рухы бар кылды, Кодрәт иясенең сулышы яшәтә мине.
«Ир бул, билеңне кысыбрак бу! Мин сорыйм синнән, ә син аңлатып бир.
Битләренә кәфен ябып, табутка сал, барысын бергә җиргә күм.
Белеп тор: саф күңелле кешене Аллаһы кире какмый, ә явызны – ярдәменнән ташлый.
Минем инде һичнәрсәгә исем китми! Шуңа күрә мин менә болай дим: Ул гаепсезне дә, яманны да бердәй харап итә.
Бөтен дөнья яманнар кулына тапшырылган, ә Ул хөкемчеләрнең күзен бәйләп куйган. Аңардан башка бу эшне кем эшли алсын?!
чирканыч нәрсәдән күзләрем ерак булыр. Кыңгыр эшләргә нәфрәтем көчле, андый эшләр миңа иш түгел.
Күкләргә күтәрелсәм – Син анда, үлеләр дөньясына төшсәм – анда да Син!
Тик шулай да, Син бит, Раббы, – безнең Атабыз! Без – балчык, ә Син – безнең чүлмәкче, без барыбыз да Синең иҗат җимешеңдер.
Шулай итеп, Аллаһы ихтыяры буенча газап чигүчеләр үз җаннарын тугры Яратучыга тапшырсыннар һәм игелек кылуларын дәвам итсеннәр.