6 Һәмән кергәч, патша аңардан: – Бүләкләргә теләгән кешесенә патша нинди хөрмәт күрсәтә ала? – дип сорады. Һәмән үзалдына: «Патша миннән башка тагын кемгә хөрмәт күрсәтсен икән?!» – дип уйлап куйды.
– Ахашверош патшаның хәрәм агалары аша белдергән әмерен тыңламаган өчен, Вәшти мәликәгә канун нишләргә куша? – дип сорады.
Һәмән аларга үзенең гаҗәеп күп байлыгы, угылларының күплеге хакында, патшаның аны ничек югары күтәрүе һәм түрәләр, хезмәтчеләр өстеннән башлык итеп куюы турында мактанып сөйләде.
Һәмән, кием һәм ат алып килеп, Мәрдәкәйне киендерде, аны атка атландырып, шәһәр мәйданы аша узды һәм, аның алдыннан барган чакта, әледән-әле: – Бүләкләргә теләгән кешесен патша менә ничек хөрмәтли! – дип кабатлады.
Сарай әһелләре: – Менә, ишегалдында Һәмән көтеп тора, – диделәр. Патша: – Керсен, – диде.
Патшага җавап итеп, ул: – Әгәр патша кемгәдер хөрмәт күрсәтергә тели икән, әлеге кешегә үзе кия торган киемнәрне һәм үзе атланып йөри торган, патша тамгасы беркетелгән атны китерсеннәр. – диде. –
Әлеге киемнәрне дә, атны да патшаның иң дәрәҗәле түрәләреннән берсенә китерсеннәр, ул исә, патша бүләкләргә теләгән кешегә шул киемнәрне кигертеп, шул атка атландырып, шәһәр мәйданы аша узсын һәм аның алдыннан барган чакта: «Бүләкләргә теләгән кешесен патша менә ничек хөрмәтли!» – дип кабатласын.
Чөнки томаналарның дуамал кирелеге, акылсызларның ваемсызлыгы аларның үзләрен һәлакәткә илтәчәк.
Горурлык – һәлакәткә, масаю хурлыкка илтә.
Егылыр алдыннан кешенең күңеле тәкәбберләнер, ә күндәм-тыйнак булу дан-хөрмәткә юл ачар.
Аһ, тагын шундый ыруг бар: анысы күз керфекләрен калкытып, тәкәббер күз карашын төбәп торыр.
«Менә Мин яклый торган колым. Мин аны Үзем сайлап алдым; җанымның шатлыгыдыр ул. Мин аны Үз Рухым белән сугарырмын, һәм ул халыкларга гадел хөкем чыгарыр.
Аларга игелек кылудан Мин куаныч табармын, бөтен йөрәгемне вә күңелемне биреп, аларны, һичшиксез, шушы урында төпләндерермен.
Йөрәгеңнең тәкәбберлеге алдады сине. Син кыя ташлар арасында яшисең, йортың – түбәҗирдә. Күңелеңнән син: „Кем җиргә егып сала алыр мине?!“ – дисең.
Күктән: – Бу – Минем сөекле Углым, Ул – Минем куанычым, – дигән тавыш килде.
Сине дә, аны да кунакка чакырган хуҗа, яныңа килеп: «Бу кешегә урын бирче», – дип әйтер, һәм шул чакта син, оятка калып, ишек катына барып утырырга мәҗбүр булырсың.
Атаны ихтирам иткән кебек, барысының да Углын ихтирам итүен тели бит Ул. Кем Углын ихтирам итми, шул Аны җибәргән Атаны да ихтирам итми.