4 Эстернең хезмәтче кызлары һәм хәрәм агалары килеп, Мәрдәкәй турында сөйләп биргәч, мәликә, бу хәлгә борчылып, Мәрдәкәй өстен алыштырсын дип, аңа кием-салым җибәрде, әмма Мәрдәкәй киемнән баш тартты.
Барлык угыллары, кызлары, җыелып, аны юатырга тырышсалар да, ул тынычланырга теләмәде: – Углым янына, үлеләр аймагына хәсрәтем белән бергә китәчәкмен, – дип, углы өчен күз яше коюдан туктамады.
Еһү, башын күтәреп, тәрәзәгә карады да: – Кайсыгыз минем яклы, кайсыгыз? – дип кычкырды. Ике-өч хәрәм агасы тәрәзәдән сузылып карады.
Әмма Ахашверош үзенең хәрәм агалары аша белдергән әмергә Вәшти мәликә буйсынмады – килергә теләмәде. Патшаның моңа бик нык ачуы килде – аның эчендә ярсу кайнады.
(Патша фәрманы язылган карар килеп җиткән һәр өлкәдә яһүдиләр хәсрәткә төштеләр, ураза тотып, ачы күз яшьләре түктеләр. Күбесе, тупас тукымага төренеп, көл эчендә ятты.)
Шуннан соң Эстер, үзенә хезмәт итү өчен, патша тарафыннан куелган хәрәм агаларыннан берсен – Һатакны чакырды да, Мәрдәкәйгә ни-нәрсә булганлыгын белергә дип, аның янына җибәрде.
Авыз ачамын сөйләргә гыйбрәтле хикәяләрне, үткәннең серләрен ачып бирәмен.
Раббы юлына күнгән чит җир кешесе: «Раббы мине Үз халкыннан аерачак!» – дип, хәрәм агасы: «Мин – бары тик корыган агач!» – дип әйтмәсен.
Раббы болай ди: «Рамаһ шәһәрендә бер тавыш – ачыргаланып елаган тавыш ишетелә. Балаларын кызганып, Рахилә елый анда, һичкемнең юатуын теләми, чөнки инде балалары юк».
Филип шул юлга чыкты. Нәкъ шул вакыт ул юлдан бер хәбәши бара иде. Ул сарай хезмәтчесе, кәндәкинең – Хәбәшстан патшабикәсенең – бөтен хәзинәсен саклаучы югары дәрәҗәле түрә иде. Ул, Аллаһыга табыну өчен, Иерусалимгә килгән булган,
Басу-кырларыгыздан, йөзем бакчаларыгыздан җыелган уңышның уннан бер өлешен дә, сездән алып, үзенең хәрәм агаларына, хезмәтчеләренә өләшер.