1 Әлеге хәбәрне ишеткәннән соң, Мәрдәкәй өс киемен ертып тупас тукымага төренде дә, башына көл сибеп, ачы күз яшьләре түгә-түгә шәһәр урамнары буйлап китте.
Эсау, атасы сүзләреннән тәмам йөрәге өзгәләнеп, ачынулы тавыш белән: – Әтием! Мөбарәк фатихаңны миңа, миңа да бир! – дип, елап ук җибәрде.
Ягъкуб хәсрәттән өстен-башын ертты, ертык-портыкка төренеп, углы өчен озак көннәр кан-яшь түкте.
Шулчак Давыт һәм аның янәшәсендәге кешеләр, кайгыдан өсләрендәге киемнәрен ертып,
Шуннан Тамар башына көл сипте дә, өстендәге чуар киемнәрен ерткалап, куллары белән башын тоткан килеш кычкырып елый-елый китеп барды.
Әмма патша сараеның капкасы янына җиткәч, туктап калды, чөнки тупас тукымага төренгән килеш патша сараеның капкасыннан керергә ярамый иде.
(Патша фәрманы язылган карар килеп җиткән һәр өлкәдә яһүдиләр хәсрәткә төштеләр, ураза тотып, ачы күз яшьләре түктеләр. Күбесе, тупас тукымага төренеп, көл эчендә ятты.)
Шулчак Әюб урыныннан сикереп торды да, өс киемнәрен ерткалап, чәчен кырыкты. Аннары башын җиргә орып сәҗдә кылды
Әюб, шеш-кутырларын кырып тазартмакчы булып, кулына чүлмәк ватыгы алды да көл өеменә утырды.
Шуңа күрә сөйләгән сүзләрем өчен оят миңа – көлдә утырып, башыма тузан коеп тәүбә итәм».
Хишбун һәм Элгале шәһәрендә халык илереп кычкыра, аларның тавышы хәтта Яһаста да ишетелә; Мәаб сугышчылары үкерә, аларның җаны куркудан калтырый!
Шуңа күрә: «Калдырыгыз мине, мин әче күз яшьләре түгәм; халкымның һәлакәте өчен кайгырганда юатырга маташмагыз мине!» – дидем.
Моны ишеткәч, Хизәкыйя патша, үзенең киемнәрен ертып һәм тупас тукымага төренеп, Раббы йортына китте,
ә сарай башлыгы Эльякыймны, кәтип Шебнаны һәм өлкән руханиларны (алар барысы да тупас тукымага төренгән иде) Амотс углы Ишагыйя пәйгамбәр янына җибәрде.
Мин теләгән ураза шундый буламы?! Үзеңне тыеп торуны, камыш кебек башыңны июне, тупас тукыма җәеп, көл өстендә ятуны сез Раббы күңеленә хуш килгән ураза көне дип атыйсызмы?!
Ялтыратып чистартыр өчен, кулда кысып тотар өчен бирелгән ул кылыч. Җан кыючы кулына алсын өчен чарланган, чистартылган ул.
Ә син, адәм углы, сыкран, ыңгырашкан йөрәгең белән алар күз алдында ачынып сыкран.
Шуннан мин, ураза тотып, тупас тукымага төренеп, башыма көл сибеп, догаларымны кыла-кыла, ялынып-ялварып, йөземне Хуҗа-Хакимгә, Аллаһыга юнәлттем.
Шуңа күрә мин үкереп елармын, яланөс, яланаяк йөрермен; чүл бүресе кебек улармын, ябалак кебек ухылдармын.
Раббының бөек көне инде якын, бик якын! Ул көн ашыгып килә. Раббы көнендә коточкыч тавыш кубачак, хәтта куркусыз сугышчылар да кычкырып елаячак!
– Кайгы сиңа, Хоразин! Кайгы сиңа, Бәйт-Сайда! Әгәр сездә кылынган могҗизалар Сур һәм Сидун шәһәрләрендә күрсәтелгән булса, алар күптән инде тупас киемнәргә төренеп һәм көлгә утырып тәүбә итәрләр иде.
Бу хакта ишеткәч, рәсүлләр өсләрендәге киемнәрен ертып төшереп, халык төркеме арасына йөгереп керделәр һәм:
Ешуа, өстендәге киемнәрен ертып, Раббының Килешү сандыгы янында йөзе белән җиргә капланды һәм кич җиткәнче шунда ятты. Исраилнең өлкәннәре дә шулай эшләде, бөтенесе башларына көл сипте.
Мин Үземнең ике шаһитыма вәкаләт бирәчәкмен: алар, матәм киемнәре киеп, бер мең ике йөз алтмыш көн буе пәйгамбәрлек итәчәкләр».