1 Раббы Ешуага: – Курыкма һәм рухыңны төшермә! Бөтен гаскәреңне үзең белән алып, Гайга каршы сугышка күтәрел. Гайның патшасын, аның халкын, шәһәрен һәм җирләрен Мин синең кулга тапшырам.
И Раббым, Сиңа ялварып дәшәм! Җавап бирми калма, Кыяташым минем! Юкса кабер якасындагы кеше сыман булырмын.
Адәм балаларының иң гүзәледер син; иреннәреңнән хикмәтле сүзләр агыла, чөнки Аллаһы сине мәңгегә мөбарәк кылган.
Аллаһы – Коткаручым минем; өметемне Аңа баглыйм һәм курыкмыйм, чөнки Раббы – минем көч-кодрәтемдер, мине Ул коткара!»
Дәрьяларны кичеп чыкканыңда, Мин синең белән булырмын, елгаларны кичкәнеңдә, сулар сине батырмас, ут аша узганыңда янмассың: ялкыны сине өтеп алмас.
«Ә син, колым Ягъкуб, курыкма! Син, Исраил, төшенкелеккә бирелмә! Чөнки Мин сине ерак илдән коткарырмын, токымыңны әсирлектә булган җиреннән кайтарырмын! Ягъкуб кире әйләнеп кайтыр, иминлек вә тынычлыкта яшәр, һәм аңа инде беркем дә янамас.
Үкереп ела, Хишбун, чөнки Гай шәһәре вәйран булган! Рабаһ каласының кызлары, кычкырып елагыз, тупас тукымага төренеп, күз яшьләре түгегез, елагыз һәм арлы-бирле сугылып йөрегез, чөнки илаһыгыз Милкүм үзенең каһиннәре, түрәләре белән бергә сөрген китә.
Дәвер-чорларны, ел фасылларын алыштыручы, патшаларны тәхеттән төшерүче һәм тәхеткә утыртучы, зирәкләргә – зирәклек, аңлыларга белем бирүче,
Миңа, Нәбухаднессар патшага, кагылышлы бу сүзләрнең һәммәсе дөрескә чыкты.
– Ни өчен сез шундый куркак, сай иманлылар? – диде Ул аларга. Гайсә, торып, җилне һәм күлне тыйды. Һәм үле тынлык урнашты.
Күрегез, менә ул! Раббы Аллагыз бу җирне сезгә бирде. Ата-бабаларыгызның Раббы Алласы кушканча, барыгыз, биләгез аны! Курыкмагыз, котыгыз чыкмасын!»
Раббы Үзе синең алдан барыр, янәшәңдә булыр; Ул сине ташлап калдырмас. Курыкма һәм борчылма!
Әмма алардан курыкмагыз, Раббы Аллагызның фиргавенгә һәм бөтен Мисырга нәрсә эшләгәнен исегезгә төшерегез.
Алардан курыкмагыз, чөнки сезнең арада – Раббы Аллагыз; Ул – бөек һәм дәһшәтле Аллаһы.
Шулай итеп, Мин сиңа, нык һәм кыю йөрәкле бул, дип боерамын, курыкма һәм рухыңны төшермә, чөнки Раббы Аллаң, кайда гына барсаң да, синең юлдашыңдыр.
Ешуа үзенең бөтен гаскәрен, шул исәптән иң батыр сугышчыларын ияртеп Гилгәлдән чыгып китте.
– Курыкма син алардан, – диде Раббы Ешуага, – Мин инде аларны синең кулга тапшырдым – берсе дә сиңа каршы тора алмас.
– Раббының ул җирләрне безгә бирүе хактыр, чөнки анда яшәүче бар халыкның бездән коты алынып тора, – диде алар Ешуага.
Алты көн дәвамында синең бар гаскәрең көн дә бер тапкыр шәһәр тирәли әйләнеп чыксын,
Кәнганиләр һәм шушы илдә яшәүче башка халыклар, бу хакта ишетеп, безне камап алырлар да җир йөзеннән исемебезне себереп түгәрләр! Шул чагында Синең бөек исемең белән ни булыр?