Алар аны ерактан ук күреп алдылар. Әюб танырлык та түгел иде. Шунда дуслар сөрән салып елый башладылар; өс киемнәрен ертып җибәрделәр дә башларына тузан сиптеләр.
– И-и Хуҗа-Раббы! – диде Ешуа. – Син безне, Үрдүннең бирге ягына алып чыгып, амориләр кулыннан харап итмәкчеме?! Их, Үрдүннең теге ягында калган булсакчы!
Кызын күрүгә, өстендәге киемен ертып, ул: – Их, кызым, син мине чарасыз иттең! Зур бәлагә салдың син мине! Мин бит Раббыга нәзер әйттем һәм сүземнән кире кайта алмыйм хәзер! – диде.