19 Ешуа аңа: – Углым! Исраилнең Раббы Алласына мактау яудыр да нәрсә кылуыңны яшермичә сөйләп бир, – диде.
Ишагыйя: – Синең сараеңда ниләр күрде алар? – дип сорады. Хизәкыйя: – Сараемда булган бар нәрсәне күрделәр; саклау урыннарымда аларга күрсәтмәгән берни калмады, – дип җаваплады.
Раббыга хезмәттә уңганлык-осталык күрсәткән барлык левиләргә Хизәкыйя йөрәккә ятышлы сүзләр әйтте. Халык җиде көн дәвамында бәйрәм ризыгы ашады, татулык корбаннары китереп, ата-бабаларының Раббы Алласына шөкрана кылды.
Ул хаклык вә гаделлек сөя; Раббының мәрхәмәте бөтен дөньяны иңли.
Әй син, кодрәтле адәм! Ник явызлыгың белән мактанасың? Аллаһының мәрхәмәте һәрчак минем белән, дип ник шапырынасың?
Үзенең гөнаһларын яшерүче кеше уңышка ирешә алмас; гөнаһларын икърар итеп, алардан ваз кичкән кеше исә ярлыкау табар.
Кешеләрне Мин саф алтыннан, Офир алтыныннан да сирәгрәк очрый торган итәрмен.
Раббы җир йөзенә караңгылык иңдергәнче, эңгер-меңгердә аякларыгыз тауларда абынганчы, Раббы Аллагызны данлагыз! Сез яктылык көтәрсез, ә Ул аны тоташ күләгәгә, дөм караңгыга әйләндерер.
Раббы Аллама гыйбадәт кылып һәм гөнаһларыбызны танып, болай дидем: – И Хуҗа-Хакимем, бөек вә дәһшәтле Аллаһы! Сине яратучы вә боерыкларыңны үтәүчеләр белән Килешү саклаучы, аларга мәрхәмәт күрсәтүче – Синдер!
Аллаһыга рәхмәт белдерү өчен, читтән килгән шушы кешедән башка берсе дә кире әйләнеп кайтмадымыни?
Шулай итеп, яһүдиләр элек сукыр булган кешене икенче тапкыр чакырып, аңа: – Аллаһыны хөрмәт ит! Без ул Кешенең гөнаһлы икәнен беләбез, – диделәр.
Йөрәк белән иман итү Аллаһының хаклыгын бирә, ә иманны тел белән тану – котылу алып килә.
өйрәтүләргә каршы булганнарга басынкылык белән үгет-нәсыйхәт бирергә тиеш. Бәлки Аллаһы аларны тәүбәгә китерер, һәм алар хакыйкатьне танып белер,
Өлкән яшьтәге ир-атларга җиткер: алар тотнаклы, ихтирамга лаек, төпле булырга һәм иман итү, мәхәббәт, түземлектә нык торырга тиеш.
чөнки кеше ачуы Аллаһы теләгән тәкъва тормышка алып килми.
Аңа җавап итеп Ахан: – Әйе, Исраилнең Раббы Алласы каршында гөнаһлымын; менә ни кылдым мин:
Кешеләрне көчле эсселек көйдерде. Бу бәла-казалар белән идарә итү хакимлегенә ия Аллаһының исемен кешеләр хурладылар, әмма тәүбә итмәделәр һәм Аны данламадылар.
– Сөйләп бак, ни-нәрсә кылдың син бүген? – дип сорады Шаул үзенең углыннан. Углы исә аңа: – Кулымдагы таякның очы белән бераз бал татып караган идем; инде менә хәзер мин үләргә тиеш, – дип җавап кайтарды.