26 Шул рәвешле, Раббы һәрчак Ешуа янында булып, Ешуаның даны еракларга таралды.
Ахаб идарәсе чорында Бәйт-Эл каласыннан Хиел атлы берәү өр-яңадан Әрихә шәһәрен тергезде: шәһәр нигезен ул беренче углы Абирамның җаны бәрабәренә салды, ә шәһәр капкасын төпчек углы Сигүвнең җаны бәрабәренә куйды. Һәм бу – Нун углы Ешуа аша Раббы әйткән сүзләрнең тормышка ашуы иде.
– Раббы исеме хакына бары дөресен генә сөйлә, дип ничә тапкыр ант иттерергә сине?! – диде аңа патша.
Шунда Ильяс аңа: – Элиша, биредә кал, чөнки Раббы мине Әрихәгә җибәрә, – диде. Тегесе исә: – Раббы да, син дә – шаһит: мин сине ялгызыңны калдырмам! – дип җавап кайтарды, һәм алар Әрихәгә юнәлделәр.
Эдомиләр: «Безне җимерделәр, әмма без җимерелгәнне яңадан төзербез», – дисә дә, Күкләр Хуҗасы Раббы: «Алар төзерләр, ә Мин җимерермен, һәм аларны явызлар йорты, Раббының мәңгегә ачуын чыгарган халык дип атарлар, – дип әйтер. –
Әмма Гайсә эндәшмәде. Шуннан соң олуг рухани Аңа: – Мәңге тере Аллаһы исеме белән әйтергә өндимен, әйт безгә: Син – Мәсих, Аллаһы Углымы? – диде.
Кайбер ырымчы илгизәр яһүдиләр дә, җенлеләрдән явыз рухларны куып чыгарырга теләп: – Мин сезгә Паул вәгазьләгән Гайсә вәкаләте белән боерык бирәм, – дип, Хаким Гайсәнең исемен кулланырга тырыштылар.
Яноахтан соң Атарот һәм Нагарага таба төшә, аннары Әрихә янына – Үрдүнгә килеп җитә.