21 Шушы җирләрне карап-күзәтеп кайтыр өчен җибәргән теге ике егеткә исә Ешуа: – Биргән антыгызны үтәгез: фахишә хатын Рәхәбнең өенә барып, аның үзен һәм бөтен гаиләсен шәһәрдән алып чыгыгыз, – диде.
– Раббы болай ди: «Мин һәлакәткә дучар иткән кешене кулыңнан ычкындырган өчен, аның җаны урынына синең җаның кыелыр, аның халкы урынына синең халкың кырылыр».
Әй Дибон каласында яшәүчеләр, дәрәҗәле урыныгыздан төшегез дә кибеп-корыган туфракка утырыгыз, чөнки Мәабны вәйран кылучы, ныгытмаларыгызны җимерүче килә.
Шәһәр мәйданы уртасына бар байлыкны җыеп китерегез һәм Раббы Аллагызга тулаем яндыру корбаны итеп шәһәрне, бөтен байлыкны утта яндырыгыз. Ул мәңгелек хәрабәлектә булырга тиеш, бервакытта да яңадан күтәрелергә тиеш түгел.
Шул чагында без аның бөтен шәһәрләрен яулап алдык һәм бу шәһәрләрнең бар халкын тәмам юк иттек: ирләрне дә, хатын-кызларны да, балаларны да – берсен дә исән калдырмадык.
Раббы Аллагыз кулыгызга тапшырган бар халыкны юк итегез; кызганып тормагыз, илаһларына табынмагыз, чөнки алар сезгә тозак.
Шул ук көнне Ешуа Маккеданы яулап алды: шәһәр халкын һәм аның патшасын кылычтан уздырып, анда булган барча җан иясен кырып бетерде. Әрихә патшасына ни кылса, Маккеда патшасына да шуны ук кылды.
Шәһәрне яулап алып, аның патшасын да, әйләнә-тирәдәге шәһәрләрдә яшәүчеләрне дә кылычтан уздырдылар – һәммәсен кырып бетереп, бер генә җан иясен дә исән калдырмадылар. Хебрунга, Либнага һәм аларның патшаларына ниләр кылса, Дебир һәм аның патшасына да Ешуа шуны ук кылды.
Биредә яшәүчеләрнең барысын кылычтан уздырып, бер җан иясен дә калдырмыйча кырып бетергәннән соң, Ешуа Хатсорга ут салды.
Әлеге шәһәрләрдә кулга төшергән мал-мөлкәтне һәм терлекне исраилиләр үзләренә алдылар, анда яшәүчеләрне исә соңгы кешесенә кадәр юк иттеләр.
Әрихә һәм аның патшасына ни кылсаң, Гай һәм аның патшасына да шуны эшлә; кулга төшергән мөлкәт белән терлекне үзегезгә калдыр. Шәһәр артына поскын куй.
Исраил сугышчыларының шәһәрдәгеләре дә Гай халкына каршы килә башлады, һәм тегеләр ике яктан да исраилиләр арасында калды. Шуннан исраилиләр дошманнарын кырырга тотынды: алар кулыннан качып котылучы да, исән калучы да булмады.
Гибгон халкы исә, Ешуаның Әрихә һәм Гай шәһәре белән ниләр кылганын ишетеп,
Аннары бер көчле фәрештә тегермән ташы кебек зур таш алып, диңгезгә ташлады һәм болай диде: «Бөек Бабил шәһәре шундый көч белән түбәнгә ыргытылыр һәм башка табылмас.
Хәзер син бар да амалыкыйлар җирен тар-мар китер, андагы бар нәрсәне тәмам кырып бетер, берсен-бер аяма: ир-атын вә хатын-кызын да, бала-чагасын вә күкрәк сабыен да, шулай ук үгез вә сарыкларын, дөя вә ишәкләрен дә үтереп ташла!»
амалыкыйлар патшасы Агагны әсирлеккә төшерде, халыкның барысын кырып бетерде.