14 Кәлеб әлеге шәһәрдән Анакның өч нәсел варисын – Шешай, Ахиман һәм Талмайны куып чыгарды.
Шулвакыт кулына өч йөз шәкыл авырлыгында бакыр сөңге тоткан, биленә яңа кылыч аскан Рефаим нәселеннән Ишби-Беноб, үтермәкче булып, Давытка таба омтылды.
һәм үзләре карап кайткан җир турында исраилиләр арасында яман хәбәр тарата башладылар: «Без карап кайткан ул җир үзендә яшәүчеләрне йота икән, һәм анда яшәүчеләрнең барысы да зур гәүдәлеләр.
Анда озын буйлы, көчле халык – анакыймнар яши. «Берәү дә анакыймнарга каршы тора алмый», – дип әйткәнне ишеткәнегез бар инде.
Шул чорда Ешуа, сугыш сәфәренә чыгып, таулы-калкулыклы төбәкләрдә – Хебрунда, Дебирдә, Анавта, шулай ук Яһүдә һәм Исраилнең барлык таулы җирләрендә көн күрүче анакыймнарны тар-мар итте; Ешуа аларны шәһәрләре белән бергә тәмам юкка чыгарды.
Исраилиләр яшәгән җирләрдә анакыймнар тулысынча кырылып беттеләр, алар бары тик Газада, Гәттә һәм Ашдодта гына калдылар.
Шуннан алар, әүвәле Кыръят-Арба, хәзер Хебрун дип исемләнгән калада яшәүче кәнганиләргә һөҗүм итеп, Шешай, Ахиман вә Талмайның җанын кыйдылар.
Кәлебкә, Муса кушканча, Хебрунны бирделәр; һәм Кәлеб әлеге шәһәрне анакыймнар кавеменең өч нәселеннән тартып алды.