11 Биредә яшәүчеләрнең барысын кылычтан уздырып, бер җан иясен дә калдырмыйча кырып бетергәннән соң, Ешуа Хатсорга ут салды.
Раббы Аллагыз сезгә биләмә итеп бирәсе җирдәге халыкларның шәһәрләрендә исә бер җан иясен дә исән калдырмагыз.
ә шәһәрләрендәге бөтен мал-туарны һәм байлыкны үзебезгә алдык.
Раббы Аллагыз бу халыкларны сезнең кулга тапшырыр, һәм сез аларны җиңәрсез. Шул вакытта аларны тәмам юк итегез; алар белән килешү төземәгез һәм мәрхәмәт күрсәтмәгез,
Шулай итеп, Ешуа әлеге җирләрне – таулы-калкулыклы урыннарны, Нәгеб чүлен, тау итәге Шефеланы вә тау битләрен яулап алды һәм, аларның патшаларын тар-мар китереп, анда яшәүчеләрнең һәммәсен, Исраилнең Раббы Алласы кушканча, соңгы кешесенә кадәр кырып бетерде.
Шушы җирләрне карап-күзәтеп кайтыр өчен җибәргән теге ике егеткә исә Ешуа: – Биргән антыгызны үтәгез: фахишә хатын Рәхәбнең өенә барып, аның үзен һәм бөтен гаиләсен шәһәрдән алып чыгыгыз, – диде.
Фахишә хатын Рәхәбне, аның гаиләсен һәм бөтен нәсел-нәсәбен исә Ешуа аяды, чөнки Әрихә шәһәрен карап-күзәтеп кайтыр өчен Ешуа җибәргән шымчыларны шушы хатын яшереп алып калган иде. Рәхәбнең нәселе әле дә исраилиләр арасында яши бирә.