17 Мусага буйсынган кебек, сиңа да буйсыну белдерербез; тик синең Раббы Аллаң, һәрчак Муса янында булган сыман, һаман синең янда булсын.
Әфәндем патшаның сүзләреннән соң күңелемнән мин, җаныма тынычлык иңәр, дигән идем, чөнки әфәндем патша, Аллаһының фәрештәсе сыман, яманны яхшыдан аера белә. Раббы Аллаң һәрчак юлдашың булсын!
Раббы, патша әфәндемнең юлдашы булган кебек, Сөләйманның да гел янында булсын, аның тәхетен әфәндем Давыт патша тәхетеннән бөегрәк итсен! – диде.
Углы Сөләйманга Давыт тагын болай диде: – Нык бул, батыр бул һәм эшкә тотын! Курыкма һәм төшенкелеккә бирелмә, чөнки Раббы Алла, минем Аллам, сиңа юлдаш булыр. Раббы йортындагы бөтен төзелеш эшләре төгәлләнми торып, Ул сине ялгызыңны калдырмас һәм сине ташламас.
Җырчылар җитәкчесенә. Давытның мәдхиясе.
Аны мул фатихалар белән каршыладың, башына саф алтыннан таҗ кигездең.
Синең кулың – бар дошманнарыңны, уң кулың Сине күрәлмаучыларны эзләп табачак.
Раббы Мусага: – Нун углы Ешуаны үз яныңа ал, – диде. – Аңарда Минем Рухым бар; Ешуага кулыңны куй да,
Исраил халкы аны тыңласын өчен, үзең ия булган хакимлекне аңа бир.
Гайсәнең алдыннан һәм артыннан килүче зур халык төркемнәре: «Давыт Углына һошанна! Раббы исеменнән Килүче мөбарәктер! Югарыда, күкләрдә һошанна!» – дип кычкырдылар.
Нун углы Ешуа, Муса аның өстенә кулларын куйганлыктан, зирәклек рухы белән сугарылган иде. Исраил халкы, Ешуага буйсынып, Раббы Мусага биргән әмерләрне үти барды.
Ешуага җавап итеп, алар: – Нәрсә боерсаң, шуны эшләрбез. Кая җибәрсәң, шунда барырбыз;
Синең әмереңә буйсынмаган һәм сүзләреңә колак салмаган һәркем үлемгә дучар ителсен. Тик син нык һәм кыю йөрәкле бул! – диде.
Үзең исән чакта һичкем сиңа каршы тора алмас; һәрчак Муса хозурында булган кебек, Мин һаман янәшәңдә булырмын – сине калдырмам да, ташлап та китмәм.
Шулай итеп, Мин сиңа, нык һәм кыю йөрәкле бул, дип боерамын, курыкма һәм рухыңны төшермә, чөнки Раббы Аллаң, кайда гына барсаң да, синең юлдашыңдыр.
Ул көнне Раббы бөтен Исраилнең күз алдында Ешуаны данга күмде; һәм Ешуа гомере буена, Муса кебек үк, хөрмәт иясе булды.
Арыслан белән аюдан коткарган Раббы мине әлеге пелешти кулыннан да йолып алыр, – дип җавап кайтарды. – Ярый, бар, Раббы юлдашың булсын, – диде аңа Шаул
Әмма атам сиңа каршы нинди дә булса явызлык эшләргә җыенып, бу хакта мин сиңа хәбәр итмәсәм һәм исән-имин качып китәргә юл куймасам, Раббы мине каты җәзага тартсын! Кайчандыр атамның юлдашы булган кебек, Раббы синең юлдашың булсын!