23 Әлеге өч ир исә бәйләнгән килеш ут бөркеп торган мич эченә барып төштеләр.
Тиктомалдан мине дошман күрүчеләр тантана ясап сөенмәсеннәр, бер-беренә күз кысышып йөрмәсеннәр!
Дәрьяларны кичеп чыкканыңда, Мин синең белән булырмын, елгаларны кичкәнеңдә, сулар сине батырмас, ут аша узганыңда янмассың: ялкыны сине өтеп алмас.
Шуннан соң Иремияне тотып алдылар да, бау бәйләп, су җыя торган чокырга төшерделәр. Сакчылар йортының ишегалдында урнашкан бу чокыр патша углы Малкиянеке булып, анда инде су беткән, төбендә бары ләм генә калган иде. Иремия шул ләмгә кереп батты.
Хезмәтчеләр башлыгы аларга яңа исемнәр бирде: Даниил – Бәлтешассарга, Ханания – Шадрахка, Мишаил – Мешахка, Азария Әбеднәгүгә әйләнде.
Нәбухаднессар патша шунда гаҗәпләнеп урыныннан сикереп торды да киңәшчеләреннән: – Без ут эченә өч кенә кешене бәйләп аттык түгелме?! – дип сорады. Тегеләр патшага: – Нәкъ шулай, патша! – дип җавап кайтарды.
Кыска вакытлы җиңелчә әлеге газап чигүебез безнең өчен бик күркәм мәңгелек яшәеш китерә.
ярсулы утны сүндергәннәр, кылычтан котылып калганнар. Аларның көчсезлеге көчкә әйләнгән, сугышта алар куәтле булганнар һәм чит ил гаскәрләрен качарга мәҗбүр иткәннәр.