9 Үзенең халкына ул болай дип әйтә: – Карагыз, исраилиләр бездән күбрәк тә һәм безгә караганда көчлерәк тә!
Шуннан соң Әбумәлик Исхакка әйтте: – Кит син бездән! Чөнки син хәзер безнең өчен артык куәтле булдың, – диде.
Аллаһы әйтте: – Мин – Аллаһы, атаңның Алласымын! – диде. – Курыкма, Мисырга күчеп кит! Мин анда синнән бөек бер халык тудырачакмын.
Ахмакны ярсучанлыгы харап итәр, беркатлыны көнчелеге үтерер.
Сезнең халык бик күбәйде, ә сез аларны эштән аермакчы! – дип әйтте.
Патшаның бөеклеге – аның халкы күп булуда; ә халкы аз булган хөкемдар харап булыр.
Ачу – рәхимсез, ярсу – тыелгысыз, әмма көнчелеккә кем каршы тора алыр?!
Шулай ук мин һәр хезмәтнең һәм хезмәттә ирешелгән һәр уңышның кешеләр арасында көнчелек тудыруын күрдем. Бу да – фани, бушка җил куудыр.
Чөнки кайчандыр без дә тинтәк, тыңлаусыз, алданган, төрле нәфес һәм ләззәтләр коллыгында идек; без тормышыбызны явызлыкта һәм көнчелектә үткәрдек; безгә нәфрәтләнделәр, һәм без дә бер-беребезгә нәфрәтләндек.
Яки сез Изге язмада: «Аллаһы безгә салган рухны, көнләп, бик нык ашкынып тели…» дигән сүзләр юкка гына әйтелгән, дип уйлыйсызмы?