7 «Әй Исраил халкы! Минем өчен хәбәшиләрдән сезнең ни аермагыз бар?! Исраилиләрне Мисыр җиреннән алып чыккан кебек, пелештиләрне – Кәфтурдан, арамиләрне Кыйрдан Мин алып чыкмадыммы?!» – ди Раббы.
Ашшур патшасы аның гозерен екмады: Дәмәшкъкә һөҗүм итеп, аны яулап алды, анда яшәүче халыкны Кыйрга сөрде, ә Рәсиннең җанын кыйды.
Раббы шунда Аса белән яһүдиләрнең күз алдында хәбәшиләрне тар-мар итеп, тегеләр кача башлады.
Көннәрдән беркөнне Асага каршы бер миллионлы гаскәре һәм өч йөз сугыш арбасы белән хәбәши Зерах, яуга кузгалып, Мареша каласына кадәр килеп җитте.
Ул көнне Раббы кабиләләргә бүленгән Исраил халкын Мисыр җиреннән алып чыкты.
Ашшур патшасы Мисыр әсирләрен вә Хәбәшстан тоткыннарын – яшьләрне дә, картларны да – яп-ялангач вә яланаяк, хәтта оят җирләре дә капланмаган килеш куып алып китәр, һәм Мисыр мәсхәрә ителәчәк.
Арбаларга утырган, атларга атланган, садаклар аскан эламлылар килә, кыйрлылар инде калканнарын күтәргән!
Чөнки Мин – Раббы, синең Аллаң, Исраилнең изге Алласы, Коткаручың! Синең өчен йолым итеп Мин Мисырны, синең урынга Хәбәшстанны вә Шебаны бирәм.
«Хәбәши – тәненең төсен, юлбарыс үзенең тапларын үзгәртә аламы?! Явызлык кылырга өйрәнгәнгә, сез дә шулай игелек кыла алмыйсыз.
Барча пелештиләрне һәм аларның исән калган ярдәмчеләрен – Сур вә Сидунны юк итү көне ул. Мин, Раббы, Кәфтур утравыннан килгән пелештиләрне кырып бетерермен!
Пәйгамбәре аша Раббы Исраилне Мисырдан алып чыкты, пәйгамбәре ярдәмендә аны саклады.
Дәмәшкънең капка бикләрен ватармын, Авен үзәнендә яшәүчеләрне һәм Бәйт-Эдендагы хөкемдарлык таягының иясен юк итәрмен; арамиләр Кыйрга сөрелер», – ди Раббы.
Амориләр җирен сезгә биләмәгә бирер өчен, Мин бит сезне, Мисыр җиреннән алып чыгып, кырык ел буена чүлдә әйдәп йөрттем;
Газага барып җиткәнче, юлда очраган авылларда яшәүче аввимнәрне исә Кәфтурдан килгән кәфтурлылар юк итте һәм алар җиренә кереп урнашты.