6 Үз сараен Ул күкләрдә корды, гөмбәзен җирнең өстендә урнаштырды, диңгез суларын чакыртып китереп, бөтен җир йөзенә койды; Аның исеме – Раббы!
Күкнең һәм җирнең, андагы бөтен нәрсәнең яратылышы әнә шулай тәмамланды.
бер халыктан – икенче халыкка, бер патшалыктан икенче патшалыкка күчеп йөрүчеләр иде.
Мөкатдәс исеме белән Аның мактаныгыз! Раббыга йөз тотучыларның йөрәкләре куансын!
Миннән куркырга, Минем алда дер калтырап торырга тиеш түгелме сез?! – дип белдерә Раббы. – Комны Мин диңгез мәңге үтеп чыга алмаслык чик итеп куйдым: дулкыннар никадәр генә ургылып бәрелсә дә, ярны җимерергә көчләре җитми, үкерсә-сикерсә дә, яр сызыгын үтеп чыга алмый.
Менә Ул – тауларны хасил иткән, җилләрне бар кылган Зат! Кешегә Ул Үзенең уй-ниятен белдерә, таң яктысын караңгыга әйләндерә, тау башларыннан гизеп йөри. Аның исеме – Раббы, Күкләр Хуҗасы Алла!
Җидегән йолдыз белән Орионны бар иткән, тоташ караңгылыкны – аяз таңга, якты көнне төнгә әверелдерүче, диңгез суларын чакыртып китереп, бөтен җир йөзенә койган Затның исеме – Раббы!